PATRON

ŞİRKET

Hayatta seçim yaparız bazen sözle, bazen susarak bazense kabullenerek...

Ama yaptığımız seçimler bizi kötü yöne ittiği zaman suçu hep başkalarında ararız...

Hani bir atasözü vardır ya kendi düşen ağlamaz diye. Tamamen yalan en çok kendi düşen ağlıyor.

Dünkü olayı ayrıntılara girmeden anlatmıştım. Kuzey inanmamıştı ama inanmış gibi yapmıştı. Zaten ona gerçekleri sonra anlatacaktım. Bu yüzden problem görmemiştim.

Bugün ise sinirlerime hakim olamayacak şey öğrenmiştim.

Üniversitenin dekanı benim staj yaptığım şirketinin değiştiğini haber vermişti ve en tuhaf yanı ise Atabey Holdig'te çalışmamdı.

O takıntılı adam bunu da yapmıştı beni mesleğimden vurmuştu. Üniversiteden ayrıldığımda önüne ilk gelen parka gelip ağlamaya başlamıştım. Neden ağladığımı bilmiyorum ama dolmuştum sanırım.

Bu stajı başta kabul etmemeyi düşünmüştüm ama sonra anneme verdiğim sözler aklıma gelince mecburen kabul etmiştim.

Omzuma bir elin dokunmasıyla kendime geldim.

Kuzey'e baktığımda hemen sarılmıştım. Kuzey ise sessizce toparlanmamı beklemişti.
Kendimi topladığımda ise Kuzey'den ayrılmıştım.

"Benim prensesim neden çeşmelerini açmış?" Dediğinde dudaklarımda hafif gerilme olmuştu.

"Hani benim kolyem kaybolmuştu ya, aslında kaybolmamış"

Yüzüme anlamamış ifade ile bakıyordu ama konuşmamıştı. Genelde dinler en son yorum yapardı o yüzden bende devam ettim.

"Ali Amca'nın patronu almış, nereden öğrendiyse de, benim için önemli olduğunu anlamış. Kolyeyle tehtit etti başta ama çok uğraşmadan almıştım ve konunun kapandığını düşünmüştüm. Öyle olmadı, staj yerimi kendi şirketine aldırmış"

Dediğimde Kuzey kaşlarını çatıp bana baktı.

"Ne demek staj yerini değiştirip kendi şirketine alır amacı neymiş?"

Diyip ayağa kalkıp kendi etrafında döndü. Biraz zaman geçtiğinde tekrar yanıma oturdu.

İkimizinde söyleyeceği hiçbir şey yoktu. Kuzey zaten her şeyimi biliyordu.

"Kelebeğim sen her şeyi annen için yaptın bu yaşına kadar burada mezun olmana az kaldı. Ayrıca o şirkette staj yapman sana gelecekte avantaj sağlar. Sen hiçbir şey düşünmeden o şirkette çalış ben sana güveniyorum" diyip sıkıca sarıldı.

Yine beni düşünüp konuşmuştu, eminim onun da anlayamadığı kabullenmedigi şeyler vardı. Ama bana destek çıkıp mantıklı düşünmüştü. Galiba en sevdiğim özelliği buydu.

"Kuzey iyi ki varsın hayatımda. Bana bir söz ver asla çıkmayacağına dair"

Kuzey'den ayrılıp gözlerine baktım. O bir söz veriyorsa ne olursa olsun tutardı.

"Sana söz hep hayatında olacağım ama sen de bir söz ver. Duygularınla hareket etmeyeceğine dair"

Neden böyle bir söz istediğini anlamamışım ama verebilirim.

"Söz"

Gün gelecek ikimizde birbirimize verdiğimiz sözleri çiğneyecektik. Ne ben mantığımla hareket edecektim ne de o hep benim yanımda kalacaktı.