Vedalarda Buluşalım |texting

Vedalarda Buluşalım'19

Kapı çalınca kapıya koşan Alpara baktım. "Oğlum, Alper gelmedi. Başka biri geldi." Diyerek peşinden gittim. Alpar, koşmaya devam etti, düşmesine aldırmadan kalkıp yine devam etti.

"Aferin annem, düşünce kalkmayı bil. Bu hayatın altın kuralı, düşünce kalkmak." Dedim, çoktan kapıya varmış olan evladıma.

Yavaş adımlarla gitmeme kızarak bana bağırıyor ve kapıya vuruyordu.

"Ay patlama geldim Alpar!" Onu kucağıma alıp kapıyı açtım. Karşımda Erim duruyordu.

"Hiç hoş gelmedin. İçeri de girme, bahçeye çıkalım"

Dediğimi yaparken bende kucağımda oğlumla peşinden gidiyordum. "Veda, yemin ederim defalarca dönmek istedim."

"Dönmemişsin, iyi olmuş."

"Mutlusun ya, yeter bu bana Veda. Gerçekten."

"Sus, ben konuşacağım. Alpar, bir buçuk yaşında biliyor musun? Biraz erken doğdu ama, çok sağlıklı şu an. İsmini Alpar koydum çünkü hem Alpere benziyor hem de manası çok güzel. Yiğit demek, çok güzel. Ben senden önce isimlerin manasını önemsemezdim. Erim, bir şeyin ulaşabileceği uzaklık. Sana ulaşabilirdim, sandığının aksine biliyordum nerede olduğunu. Ama uzaktın ve bu uzaklık madden değildi Erim. Sana yazdığım son günü hatırlıyor musun? Ben ezbere biliyorum cümlelerimi, bilirsin benim ezberim iyidir. Sana, Erim yalvarırım aç telefonumu. Çok önemli, belki senin için aynı şeyi ifade etmez ama aç telefonumu. Mesajla söyleyemem, istersen önemseme, ama duy bir kez ne olursun. Bu sözlerim ne içindi biliyor musun? Alpar'ın kalp atışlarını duy diyeydi. Bana dönmeni amaçlamamıştım, sadece hakkındı. Babasıydın sen onun. Ama görüldü bile atmadın o gün bana. Son cümlemi hatırlıyor musun? Bil ki çok pişman olacaksın, ve ben oturduğum yerden keyifle senin perişanlığını izleyeceğim. Bil ki Erim, ben senin artık perişanlığını bile izlemek istemiyorum. Allah'ından bul Erim. Alpar'ı görmek istemek gibi bir hataya düşmemişsindir umarım."

Şokla bana bakıyordu. Bir bana, bir oğluma. Oğlum için ben, hayatımı sikmiştim. Erimi yok saymışım, neydi ki?

"Hiç göremeyecek miyim yani onu? Hiç kucaklamadan mı vedalaşacağım oğlumla?"

"Oğlum deme ona, biyolojik babası olman bir boku değiştirmiyor. Onun babası Alper."

Sinirle bana döndü. "O adam mı babalık yapıyor benin oğluma? O yüzden mi evlendin? Babasız büyümesin diye mi? Ben olurum yanında Veda! O lavuk kim ki benim yerimi doldurmaya çalışıyor?"

Gözlerimi yaklaşık beş dakikadır bahçe kapısında bizi izleyen Alperi buldu. Benden önce konuşan da oydu. "O lavuk dediğin adam, senin yapamadığını yaptı ulan. Seni öldürene kadar dövebilirim. Öyle bir nefret var içimde Erim. Ama dua et, Alpar yüksek sesten korkuyor. O gitsin, eşek sudan gelinceye kadar döveceğim seni."

"Sen kimsin ki?" Diye diklendi bu sefer, Alpere.

"Onun hem babası hem dayısıyım. Sen yokken ben vardım."

Erim ikinci bir şaşkınlıkla ona bakarken, ben yerimden bile kalkmadan Alpara bakıyordum.

Evet oğlum, senin için kavga ediyorlar. Ama merak etme, kazanan hep ben olurum.

"Erim, git artık."

Bana döndü. "Oğlumu görebilir miyim?"

"Elveda Erim, hayatında başarılar. Beni ve oğlumu yalnız bırak."

"Veda, yemin ederim bilmiyordum."

"Benim sana ihtiyacım yok Erim. Yok."

Dolu gözlerle bana baktı. "Bir kez öpeyim, bir kez seveyim onu. Bir kez koklayayım bari Veda."

Başım dik, bakışlarım sert bir şekilde ona döndüm. "Alpar, yabancılardan korkar." Dedim, acımasızca. Kalbinin ne kadar kırıldığını önemsemeden.

Daha sonra dakikalardır kucağımdan inmeye çalışan oğlumu yere bıraktım ve onun koşarak Alpere gidişini izledik.

Arkasını dönüp gidecekken seslendim. "Dur, son kez vermem gereken bir şey var."

Arka cebimden zarfı çıkartıp, ona uzattım.

"Bu ne?"

"Komodinin üzerindeki para. Birde, içinde bir mektup ve Alpar'ın fotoğrafı var. Senin kadar acımasız olamadım Erim. Onu kanlı canlı görmen için onun büyüyüp bunu istemesi lazım. Ve söz veriyorum, eğer isterse, sana ulaşan ilk ben olacağım. Ama bil ki, ona seni anlattığımda her şeyi anlatacağım. O nottan, elindeki paraya kadar."

Dolu gözlerle bana bakmasını umursamadan arkamı dönüp gittim.

Elveda Erim, beter ol.

Okuyun şunu lütfen