Famous Last Words

6TH DECEMBER OF 1989: Pity Party

6TH DECEMBER OF 1989: PITY PARTY

6 days flew since I started to draw a thick line between me and my friends. It's currently December and it's the most exciting and special month for everyone, Christmas is coming soon. Weather will soon turn cold. Streets will soon light up with so many bright colors. People will celebrate at their tables, singing Christmas carols, opening presents, and make the most with their family and friends.

Time flies so quickly and I certainly couldn't feel some growth in me. I feel like I'm stuck in one place forever.

Nothing's happening excitingly after the night I was at Arwen's. I didn't even let him take me home that night even if he's was extremely persuasive. I was been acting unreasonably, but I had no choice to chose this way. Wherein there's no one would get hurt, except me.

Once I turned my back against Arwen that cold and silent evening and starts walking home, I felt so devasted, knowing that I made up my mind that I'll cut our story there. Because when the sun rises the next day. It's just going to return to the old ways. It's just going to be only me. Alone. Against the world.

And speaking of the old ways. Napagdesisyunan ko na rin na mag-drop out. Nagulat si Jennifer at gayundin si Michael, pero alam kong isa siyang hipokritong tao kaya sa loob-looban ng lalaking iyon ay nagdidiriwang.

Gumawa lang ako ng mga dahilan para mapagpayag si Jennifer sa kagustuhan ko. Pumayag naman siya, pero ini-homeschool nalang niya ako. Hindi na ako tumanggi pa dahil wala rin naman akong mapagkakaabalahan sa bahay.

Today's December 6, year 1989. It's currently 1 in the afternoon and the airspace up outside the glass next to me is covered in white clouds. Naririto ako ngayon sa diner at kagagaling lang kanina sa public library para maghanap ng mga librong makakatulong sa'kin mamaya sa History at Biology.

Humigop ako sa milkshake kong lumalabnaw na saka inalala ang mga ganap sa buhay ko nitong nakaraang anim na araw. Nung araw na pumunta si Jennifer at Michael sa school ko para asikasuhin ang pagda-drop out ko ay sinugod ako ng mga kaklase ko dito sa bahay.

I appreciated their efforts for coming over my house and endeavors to change my mind, but I already made up my mind. Saglitan lang ang pakikipagusap ko sa kanila bago sila pinaalis at binalaang h'wag ng babalik pa.

Si Arwen naman ay hindi ko na hinayaan pang kausapin o lapitan ako. Ni hindi na ako naglaan pa ng sagot at paliwanag sa kaniyang mga tanong. Pinutol ko na ang pagsasamahan namin at sinubukang ibalik sa kaniya ang kuwintas na ibinigay niya sa'kin. Kaso nang ilahad ko sa kaniya iyon ay tinalikuran na niya ako at umalis.

They were all in tears, so was I. They pleaded to me to stay, but I pleaded to them to leave. Otherwise, they'll get involved at my worst.

Wala sa sarili kong hinugot sa bulsa ng palazzo pants ko ang binili ko sa pharmacy kahapon. Hindi ko maiwasang maging emosyonal. Pangatlong beses na itong nangyari sa'kin at hindi ko pa rin maiwasang masiraan ng loob at mangamba.

Sumisikdo ang puso ko sa tuwing nakikita ang dalawang pulang guhit sa pregnancy test na hawak-hawak ko. Gusto kong maiyak, pero wala ako sa tamang lugar para maglabas ng hinaing sa mundo.

Ibinulsa ko ulit ang P.T. bago tumanaw sa labas. Pangatlong beses na ito at kung ano ang ginawa ko sa nauna at pangalawang beses ay ganoon rin ang ginawa ko kahapon sa pangatlong beses ko.

I didn't hold back from terminating this living inside of me with a help of a few pills I purchased. Mas lalong sumikdo ang puso ko nang maalala ang hitsura ng mga dugong inilabas ko sa banyo kahapon matapos ang pamimilipit ko dahil sa mga gamot na nainom.