AVCI

Başlangıçta...

Jack ve Edison birbirlerine bakarak gülüştüler , evet bu iş sandıklarından daha kolay olacaktı.

-Haydi bitirelim şu işi.

Hava karardığında Jack ,Edison ve Devil Is Son madene ulaşmışlardı. Kapıda ki iki yağmacı bunları görünce tam seslenecekti ki ,  bir anda yere yığıldılar.

-Vaoov ne yaptın ?

-Hiç sadece biraz uyku büyüsü. Başka türlü ne yapacaktık ? Sizin aptal kafalarınıza ve güçsüz bedeninize güveneceğimi düşünmediniz değil mi ?

-İyi espri ,neyse içeri girelim.

Ayakta olması gereken nöbetçilerde uyuduğuna göre ortalık sakindi. Edison hemen Austin'in kaldığı hücreye koştu . Austin derin uyuyordu , yüzü gözü morluk içindeydi. Omzuna dokunarak uyandırdı.

-Aman tanrım sen sen nasıl ?

-Fazla vaktimiz yok olanları daha sonra anlatırım. Hemen diğerlerini uyandır şu lanet cehennemden gidelim.

O sırada Devil Is Son' un uyku büyüsü yapmadığı tek kişi vardı o da Dylan'dı. Jack 'in intikamını alırken gözlerinin içine bakmak istediği kişi. Jack nöbetçilerden eline geçirdiği silah ile üst kata çıktı. Dylan derin uykusunda homurdanarak döndü. Bir tekme savurarak onu bu derin uykudan uyandırdı.

- Seni aşağılık herif , beni hatırladın mı?

(Elini yastığın altına götürdü ama hayır orada ki silah yoktu. )

Jack onun silahını çoktan almıştı , elinde tutarak ;

-Ne o bunu mu arıyorsun ? Üzgünüm; kaybettin.

-Dur , dur ne istersen veririm, çok param var.

-Kes sesini , Natchitoches' de öldürdüğün adam benim babamdı , artık kimseyi öldürmeyeceğinden emin olacağım.

Tek el silah patlaması sesi yankılandı. Dylan'ın alnının ortasından beynine giren tek bir adet kurşun. Kanlar içinde yere serilmişti. Jack son kez önünde yere yığılan aşağılık  cesete baktı. İçinin bir yerlerde soğuması gerekiyordu. Hayır istediği gibi olmamıştı, aylarca süren intikamı gerçekleşmişti onda arzuladığı zaferi  bırakmamıştı.  Babasının öldüğü gün dün gibi hafızasındaydı. Gözünden bir damla yaş süzüldü eliyle sildi artık o Jack değildi. Anne ve babasının o uysal sevecen oğlu bu gece burada Dylan ile birlikte ölmüştü. Bambaşka birisi olmak zorundaydı ,acımasız, duygusuz böylece bir daha asla aynı acıları yaşamak zorunda kalmayacaktı. Bir daha kayıp vermeyecekti. Lanet olası bu hayatta bunu yapmalıydı. Yeteri kadar çok ızdırap görmüş acıya yettiğince doymuştu. Bu geceden sonra bambaşka birisi olacaktı ve bir daha eskiden olduğu kişiye dönmeyecekti. Kalbini mühürledi...

Aşağıya indiğinde bütün tutsaklar ayaklanmıştı. Herkes birbirine ne işler döndüğünü soruyor aralarında konuşuyorlardı. Jack merdivenlerden elinde silahla indiğinde herkes ona bakakaldı , her bir anda dilini yutmuş gibi kalmıştı.

-Hey millet , artık özgürsünüz. istediğiniz yere gidebilirsiniz.

Herkesin boğazından zafer çığlıkları koptu. Aynı zulmün birleştirdiği kalpler birbirine sarıldı. Bütün çekilen acılar bitmişti. Artık  özgürdüler...
Edison; kendi grup arkadaşlarını yanına toplamıştı.
-Hey millet hadi gidelim.

-Edison bu değişik tipte kim ?

-Gel hadi yolda anlatırım. haydi Benjamin bizi takip edin.

Austin koşarak yatakhaneye gitti, elinde ufak bir sandıkla döndü.

-Jack bunu öldüğünüzü düşündüğümüz gün buldum. Yağmacılar eşyalarını atacaklarken düşürdüler. Bende kimseye farkettirmeden aldım  senin için önemli olmalı dedim.

-Artık bir önemi  yok atabilirsin.
dedi ve arkasını dönüp gitti.

Ona bakamazdı bakarsa ailesine ihanet ettiği duygusuyla yaşayamazdı bu onun artık kaldırabileceği bir vicdan azabı değildi. Her şeyin bedelini hayattayken ödemiş artık yaşıyor sayılmazdı. Anne ve babasının yetiştirdiği insanlığından tek zerresi de kalmamıştı.