Chasing dreams

Hoofdstuk 7.

De laatste dagen vlogen voorbij. Ik had de laatste inkopen nog gedaan met Claudia en had nog wat tijd doorgebracht met Jason. De dag voor vertrek hadden Claudia en ik al onze vrienden en familie uitgenodigd bij mij thuis. Een groot deel was gekomen. Zelfs de ouders van Claudia waren nog een halfuurtje langs geweest. Ik heb nog met iedereen staan praten en een heleboel succes wensen gekregen. Op het einde van de avond bedankte ik iedereen die was langsgekomen en ruimde alles op. We zaten met de familie nog even buiten. Ik begon een lijst te schrijven van dingen die dagelijks, wekelijks, maandelijks en jaarlijks gebeurd moesten worden en legde Kevin en Jules nog snel de laatste dingen uit. Ik ging vroeg naar bed, omdat we morgen om 9 uur al in de trein richting Schiphol zitten. Mijn bagage stond al klaar op de gang. Ik genoot van mijn laatste avond in Amsterdam. Bij mijn familie. Ik ging het enorm missen. Maar op sommige momenten in je leven. Moet je je eigen dromen achterna gaan. Anders krijg je er uiteindelijk spijt van. Ik viel vrijwel direct in slaap. Om 7 uur ging mijn wekker. Ik pakte mijn spullen en stopte deze in mijn handbagage. Ik douchte me snel en kleedde me aan. Ik liet mijn kamer schoon achter, zodat niemand daar last van zou hebben. Iedereen zat al aan de ontbijttafel klaar. Oma, Kevin, Jules, Leanne, Rosanne, mijn oom, mijn tante, Sophia, Jason en Claudia natuurlijk. Claudia en ik reisden met de trein naar Schiphol. Dat was wel zo makkelijk. De rest kwam met de auto na. Toen we ingecheckt hadden, gingen we nog met z'n allen wat drinken. Claudia's moeder was nog snel nagekomen, maar haar vader kon niet. We hadden het heel gezellig met elkaar, maar daar moest een einde aankomen. Want bij de douane moesten we afscheid nemen. Ik ging iedereen af, terwijl de tranen in mn ogen stonden. Ik ging deze mensen, waar ik zo veel van hou, voor zo een lange tijd niet zien. Ik knuffelde en kuste iedereen 100x, maar nu moesten we echt gaan. Claudia en ik liepen arm en arm weg. Maar natuurlijk moest ik achter het glas me nog even omdraaien en zolang mogelijk blijven zwaaien. De tranen rolden over mn wangen. "Doei allemaal! Ik hou van jullie!" Ik stuurde duizenden luchtkusjes en kreeg er net zoveel terug. "Kom Laury, we gaan." Zei Claudia op de meest zelfverzekerde manier ooit. Ze stak haar borst vooruit, haar neus in de lucht, pakte mijn hand en liep recht op de douane af. Ik zwaaide nog een laatste keer en zag ook dat de rest het niet droog had kunnen houden. Ik kwam meteen door de douane. We liepen naar het glas, waar we ons vliegtuig al zagen staan. Opeens ging alles heel snel. We liepen door een vliegtuigslurf naar binnen en gingen op onze plaatsen zitten. Toen iedereen zat begon de piloot te praten. "Hallo allemaal, ik ben vandaag jullie piloot van de vliegtuigmaatschappij KLM, de reis duurt iets meer dan 8 uur. Bij het opstijgen bent u verplicht uw gordel om te doen. Als we eenmaal hoog genoeg zitten, is er een mogelijkheid om wat te drinken en eten te krijgen, door onze stewardessen. Ook kunt u oordopjes kopen voor het volgen van een film. Wij wensen u een prettige reis." Na een paar minuten begon het vliegtuig de rijden. En het begon steeds meer vaart te maken. M'n hart klopte in mijn keel. Hoevaak ik ook al met het vliegtuig ergens ben geweest. Ik blijf het altijd eng vinden. De tijd 'vloog' voorbij. Ik heb de hele reis zitten kletsen met Claudia en de mensen om me heen. De meeste mensen gingen ook naar New York voor hun werk en we kregen interessante verhalen te horen. Na 8 en een half uur, landden we eindelijk. Na een applaus voor de piloot konden we uitstappen. Weer langs de douane. En zo snel mogelijk onze koffers pakken, zodat we de eerste taxi te pakken konden krijgen. Alles verliep soepel. De eerste koffers en tassen die verschenen waren van ons en voor de taxi hoefden we maar een kwartier te wachten wat normaal véél langer duurt. We gaven ons adres aan de chauffeur en na 45 minuten stonden we voor ons appartement. We hadden geen sleutel, want we hadden nog 2 andere huisgenoten, een jongen en een meisje. Die kenden elkaar ook niet. Het meisje zou pas later in het huis komen, maar de jongen zou er als het goed is al zitten en die zou de deur open moeten maken voor ons. We belden aan en wachtten in spanning af tot er opengemaakt was, en misschien nog wel belangrijker: door wie.