Chasing dreams

Hoofdstuk 9.

Ik klopte aan. Waarna ik een stem hoorde roepen: "Kom binnen." Ik duwde de deurklink naar beneden en liep naar binnen. Ik keek recht in de prachtige blauwe ogen die ik al eerder had gezien. Ik besefte niet meteen waar ik deze man van herkende, maar opeens drong het tot me door. "U heeft me vanochtend nog geholpen met de taxi!" Riep ik enthousiast naar hem. Ik was heel blij dat het deze man was, want het leek me een erg leuke man. De man vond het ook leuk zo te zien. "Ja, ik wilde je nog even in zenuwen houden." Lachte de man terug. "Uhuhhumm." Klonk er van de andere kant van het bureau. Er zat een vrouw met lange, blond en stijl haar. Ze zag er erg deftig uit, maar ook streng. Ze zat naast Mnr. Walker, dus ging ik er vanuit dat dit mijn teamleider zou zijn. "Hallo, sorry, ik ben Laury Fields. U zal wel mevr. Lewis zijn." "Ja, dat klopt, en tevens ook de vrouw van meneer Walker." Ze keek me vals en gemeen aan. Ik schrok van haar reactie, maar besloot tactvol te reageren. "Ah, dat wist ik niet. Wat leuk man en vrouw die ook collega's zijn." "Ja." Is het enige waar ze mee reageerde. Ik mocht haar nu al niet, maar wie weet veranderde dat nog wel. Mijn gesprek verliep nog goed. Af en toe nog een gemene opmerking van mevr. Lewis tussendoor, die zich nog voorstelde als Tara. De directeur heet James. Ik snap niet hoe zo een vrolijke, knappe man getrouwd kan zijn met zo een gemeen loeder. Mijn gesprek was nog niet afgelopen, maar Tara moest en zou pauze hebben. Ze liep langs James. Met handen ging ze eerst over de schouders van James en vervolgens over zijn borst."Zie ik je dan zo schatje?" Vraagt ze aan hem terwijl ze mij aankijkt. "Tuurlijk, ik maak dit eerst even af en dan kom ik." En om het helemaal af te maken, gaf ze hem nog een zoen na. Ze liep het kantoor uit. Toen we het getik van haar hakken niet meer hoorde zei James: "Sorry daarvoor, ze is nogal snel jaloers." "Ja, haha, dat merkte ik." Reageerde ik. Hij kwam naast me zitten en stelde me gerust. In het begin kan ze wat gemeen overkomen. Maar geloof me, ze is heel aardig. Hij wreef met zijn hand over mijn knie. Wat me een rilling bezorgde. Ik voel me er ongemakkelijk bij. "Ik weet zeker dat onze samenwerking prima gaat verlopen." Voordat hij me nog een keer aan zou raken, ging ik staan en stak mijn hand uit om hem te bedanken voor deze kans. Hij geeft me nog een knipoog. Als ik het kantoor uitloop, voel ik zijn ogen op mn rug branden, waardoor ik alleen nog maar sneller ga lopen. Ik stel mezelf gerust. Hij heeft een vrouw, ik ben te jong voor hem, ik ben gewoon een collega, hij moet wel aardig voor me zijn, dit is gewoon zijn karakter. Het plaatje past goed in mn hoofd. Er zijn namelijk veel mannen die zo tegen vrouwen doen en er (denk ik) niks mee bedoelen. Ik loop alsnog met een tevreden gevoel het gebouw uit. Hij mag me. En dat is een ding dat zeker is.