Yıllar sonra ortaya çıkan gerçek iki aileyi de derinden sarsarken hayatları tepetaklak olan iki genç kız yeni hayatlarında büyük mücadeleler verecektir.
"Bu aile benim. Senin biyolojik olarak kızları olman hiçbir şeyi değiştirmez anladın mı?" dediği...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Assos' da geçirdiğimiz günler sakin ve eğlenceli geçiyordu. Assos'un hemen her yerini gezmiş, tüm koylarında denize girmiştik. Yusuf o geceki yakınlaşmamızdan sonra benden resmen kaçıyordu. Onun bu hallerine resmen kahkahalarla gülüyordum. Rol değiştirmiştik sanki. Tıp okumanın ve her türlü ansiklopedi okumanın yan etkileriydi sanırım, çok rahattım. Ah tabi birde oynak Aden etkisi vardı. Yusuf'u seviyordum ve onu dokunarak sevmem gayet normaldi. Ancak onun tüm algoritmasını arsızlığımla dağıtmıştım resmen.
"Güneş kız hadi alt tarafı bir kahve getireceksin." diye eve doğru bağırdı annem. Hepimiz bahçede oturmuş Güneş'in kahve yapıp getirmesini bekliyorduk.
"Ben bakayım." dedikten sonra yanına geçtim. Fincanlara kahveleri pay ediyordu.
"Kızım yarım saat oldu." dediğimde oflayarak baktı bana.
"ilk yaptığımın köpüğü olmadı bende tekrar yaptım." dediğinde güldüm. O Fincanları tepsiye koyarken bende çikolata ve lokum çıkarttım. Peş peşe çıktık bahçeye ben elimdekileri masaya koyduğumda Güneş dökmemeye çalışınca anca gelmişti. Tepsiyi sakince bıraktığında rahat bir nefes aldı.
"Kız sen bu hızla çok bile yaşamışsın." dedi annem. Hepimiz gülüşümüzü saklarken Güneş oflayıp yanıma oturdu.
"Anne ya güzel olsun diye uğraştım." dedi Güneş. Tam boylar ve Kerem bunu duymaya alışsalar da Güneş anneme anne dediğinde bir tuhaf oluyorlardı.
"Olmuş olmuş çok güzel olmuş." dedi Emir kahvesini içerken. Güneş kızaran yanaklarıyla baktı ona. Aralarında olan bağ her geçen gün daha da artıyordu ama Emir oldukça temkinliydi. Alışmak kavramını oluşturuyordu aralarında.
