Yıllar sonra ortaya çıkan gerçek iki aileyi de derinden sarsarken hayatları tepetaklak olan iki genç kız yeni hayatlarında büyük mücadeleler verecektir.
"Bu aile benim. Senin biyolojik olarak kızları olman hiçbir şeyi değiştirmez anladın mı?" dediği...
Medyada uzun zamandır dinlemediğimiz bir parça var. Dinleyerek okuyabilirsiniz 🔥
Keyifli okumalar ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı savaşlar bile bile kaybedilir, bazı kavgalara isteyerek dahil olunurdu. Bazen bilerek lades denir bazense zor daha kolay görünür ve tercihler yanlışı getirirdi. Emir ve Güneş'in ilişkisi de tam olarak böyleydi. Bazı şeyler ilk zamanlar kolaydı ancak dozu düşen ilaçlar, Güneş'i kendisine getiren terapiler onun gerçeğini bize göstermeye başlamıştı. Birbirilerini seviyorlardı bunda sorun yoktu. Sorun Güneş'in paylaşımsızlığı, gereksiz çıkışları ve aşırıya kaçan her şeye karışma huyuydu. Haklı olduğunda her daim onun yanındaydım ancak artık haklılığını da koruyamıyordu.
Emir'in yanından onu uyandırmamaya dikkat ederek kalktım. Odadan çıkıp merdivenleri inmeye başladım. Bizim odalarımızın olduğu kata geldiğimde Güneş'in yanına uğrasam mı diye düşünsemde vazgeçip merdivenleri inmeye devam ettim. Mutfağa geçip belki kaçan uykumu getirir diye kendime bol sütlü bir kahve yaptım. Yağmur yağdığını fark edince salona ilerledim. Arka bahçeye açılan camekanın önünde yere oturup perdeyi çektim ve yağan yağmuru izlemeye başladım.
"Aden!" birden dürtülen omzum ve kulağımda patlayan Yağız Bey'in sesiyle sıçradım.
"Sakin sakin benim kızım, dalıp gitmişsin..." başımı ona çevirip baktım.
"Dalmışım sahiden," dedim uyanır gibi bir halim vardı.
"Kahven buz gibi olmuş içmemişsinde yapayım mı yenisini?" dediğinde kupayı elime aldım. Gerçekten de bayağı soğumuştu. Bir içişte kahveyi içip kupayı ona uzattım. Kupayı alıp gülümseyerek yüzüme baktıktan sonra mutfağa ilerledi.
Yağız Bey elinde iki kupayla yanıma gelip benim kupamı uzatıp yanıma oturdu. Kendi kahvesini önüne bırakıp başını bana çevirdi. Bakışlarımdaki sorgulamayı okumuş olacak ki gülüşü büyüdü.
"Genetik kod denilen bir gerçek var," dediğimde güldü. Kahvemi çok soğutmadan ilk yudumumu aldım. Ağzımda yayılan tadla neye uğradığımı şaşırınca iri iri açılan gözlerimle Yağız Bey'e baktım.
