The Second Quarter Quell-Haymitch

Hoofdstuk 13

Vanuit de hovercraft worden we door gangen geleid. Als ik het goed heb, zitten we nu onder de Arena. En dat is niet bepaald een geruststellend idee... Ik weet dat ik binnen nu en een uur dood ben, of ergens in de Arena ronddwaal en het bloedbad is geweest. Ik vraag me af hoeveel er bij het bloedbad het loodje zullen leggen. Ik hoop met heel mijn hart dat Maysilee slim genoeg is om weg te rennen. Ik zorg wel voor de spullen, en zal haar vervolgens opzoeken. Dan komt het wel goed, houd ik mezelf voor. Tenminste, voorlopig. 

Ik word als eerste van de rest gescheiden. Die is ook nieuw, normaal was ik altijd de laatste. Ik word een aparte kamer in geduwd, waar één van mijn stylisten staat. "Waar zijn die andere twee?" vraag ik, terwijl ik het laatste woord wat ik wou zeggen inslik. Ook al zou het perfect hebben benadrukt hoe belachelijk mijn stylisten eruit zien. "Ze willen je, voor je de Arena in gaat, nog even rust geven. Daarom ben ik alleen," piept het meisje met het knalroze haar. 

Bijna wil ik zeggen; waarom hebben ze jou dan gekozen om hier te staan, sinds ze de drukste van het stel is, maar ik houd me in. Ik knik maar gewoon. En plotseling, ineens en uit het niets, komt het besef. Misschien is het straks de laatste keer dat ik Maysilee zie... Gisteravond heeft ze voor de laatste keer ongegeneerd in mijn armen kunnen liggen, zonder dreiging, zonder camera's... Het zal nooit meer zo zijn zoals het is. En ik besluit me één keer over te geven, maar niet voordat ik de vraag: "Zijn hier al camera's?" stel. Mijn styliste schud van nee, en ik laat mijn tranen gaan. Straks moet ik sterk zijn, straks kan ik niet meer als 'zwakkeling' overkomen. Ook al is het juist enorm goed om af en toe te huilen, in de Arena wordt het simpelweg niet getolereerd. 

"Och Haymitch... Wat is er?" vraagt mijn styliste. "Wat is er..." zeg ik woedend, ook al weet ik dat ze er niks aan kan doen. "Misschien ben ik binnen een uur dood, zie ik mijn vriendin nooit meer terug en komt maar één van de achtenveertig deze arena uit! Dat is er verdomme!" schreeuw ik, nog steeds huilend. Mijn stem slaat over maar het kan me helemaal niks schelen. De deur van de kamer gaat open, en twee mannen met een stevig, gespierd postuur kijken om de hoek. Maar mijn styliste gebaart dat ze weg kunnen gaan, omdat ze weet dat ik haar niks aan zal doen. Zij heeft dit allemaal niet verzonnen. Het zou wel heel makkelijk zijn om me af te reageren op zo iemand als zij. 

Langzaam word ik weer wat kalmer. Dat is maar goed ook, want de tijd begint te tikken. Mijn styliste hijst me in een pak voor de Arena. Het is een bruine broek met zakken aan de zijkanten, een groenig t-shirt en een grijs vest met een rits. Dat is het. Ik kijk verbaasd naar mijn kleding, mezelf afvragend of het niet veel te koud zal zijn. Maar ik zeg niks. 

Op een gegeven moment komt er een stem uit een buis aan het plafond. "Tributen, neem plaats in uw buizen." Ik geef mijn styliste een hand, bedank haar voor alles. Ook al zou ik niet weten wat dat alles is, want dat gemartel tel ik niet mee. Dan stap ik in de buis. Hij is doorzichtig, dus ik kan nog om me heen kijken. Plotseling begint de plaat waar ik op sta te trillen, en mijn styliste zwaait. Ik besef me dat de plaat niet trilt maar omhoog gaat. Richting de Arena. 

De reis door de buis lijkt een eeuwigheid te duren. Ik kan ook niet meer om me heen kijken, en het is maar goed dat ik geen claustrofobie heb. Het eentonige gezoem van de bewegende plaat stoort me enorm. Ik ben dan ook blij als ik eindelijk licht zie, en de plaat stopt met bewegen. Ik ben ongeveer tien seconden compleet verblind, maar dan kan ik weer om me heen kijken. Alle tributen staan in een halve cirkel rond de Hoorn. Ik kijk verder, de Arena rond. Mijn mond valt open van verbazing, en als ik naar de andere tributen kijk zie ik dat ik niet de enige ben die zo verbaast is. 

De Arena is simpelweg prachtig. De bomen zijn groen, met mos op de stammen. Maar niet van dat zompige, bruine mos. Het is van dat zachte, groene mos. Op het mos schitteren dauwdruppels, en de bomen waar het mos op groeit barsten van het fruit. De beekjes die tussen de bomen rondlopen glinsteren in het landschap, en het water is zo helder zoals je het nog nooit gezien hebt. Het is werkelijk perfect. Zo'n mooie Arena heb ik nog nooit gezien. De temperatuur is ook erg aangenaam, niet te warm, niet te koud, gewoon heerlijk. Daarom kreeg ik dus deze outfit aan. 

Ineens klinkt er een harde gong. Shit, denk ik bij mezelf. Shit, shit shit. Ik stond zo verbaasd naar alles te kijken dat ik het hele aftellen heb gemist. Ik spring van mijn voetstuk terwijl ik om me heen zoek rennend naar Maysilee. Nee... Ze rent richting de Hoorn. 

Ik wijzing mijn koers en ren richting Maysilee. Maar de jongens uit 2 hebben hetzelfde idee. Halverwege pluk ik heel soepel een mes uit het gras, die lag op een rugzak maar dat soort dingen komen later wel. Ik durf hem niet te gooien, bang dat ik Maysilee raak. Maar ik ben toch sneller dan de jongens. Ik spring met een koprol tussen Maysilee en de jongens, en zonder erbij na te denken snijd ik de keel door van de ongelukkige die het dichtst bij mij staat. Hij valt met zijn handen om zijn hals op de grond, terwijl het bloed eruit spuit. Met een zo moordlustig mogelijke blik kijk ik naar de ander die er nog staat. Hij kijkt me met grote ogen aan, draait zich om, en rent weg. Maysilee kijkt me geschrokken aan, en ik geef haar een zo teder mogelijke blik. "Ga," fluister ik. "Ik zoek je zo snel mogelijk op." Ze knikt, en met een blaaspijp in haar handen rent ze weg. 

Ik kijk haar verbaasd na. Dat was dus waarom ze hierheen rende. Ze is slimmer dan ik dacht... En misschien komt ze verder in deze Spelen dan iedereen van haar zou verwachten. 

Heeyy!
Het spijt me ZO enorm dat ik hier al heel lang niet meer aan geschreven heb... Ik heb sowieso weinig geschreven, nogal chaotisch jaar achter de rug ;) Ik denk dat de meeste van jullie zijn afgehaakt, maar ik hoop dat jullie dit wel een mooi stuk vinden. Ik ben van plan Haymitch vaker te updaten. Hopelijk gaat dat nu ook werkelijk lukken. 
Heel veel liefs van moi.