The Second Quarter Quell-Haymitch

Hoofdstuk 7

Het zal zo rond een uur of drie geweest zijn, toen we wakker werden van gegil. Maysilee was als eerste klaarwakker en rende de kamer uit, ik achter haar aan. Het was niet moeilijk om te bepalen waar het vandaan kwam, want er kwam geen einde aan. Maysilee stormde Hella's kamer binnen, om haar op de grond te vinden, helemaal overstuur. Direct knielde ze naast Hella neer, probeerde haar te troosten. "Haal jij Armania maar. Waar zijn ze ook als je ze nodig hebt," mopperde Maysilee. Ik rende weer weg, om vervolgens halverwege de gang tegen Armania op te botsen. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij. Ik legde alles kort uit, terwijl ik maar de helft wist. Samen liepen we terug naar Hella's kamer. 

Maysilee had haar aardig rustig gekregen. Ze zat snikkend naast haar, terwijl ze elkaars handen vasthielden. Maysilee die sussende woorden fluisterde, waarvan minstens de helft gelogen was., omdat ze het gewoon onmogelijk waar kon maken. Hella had blijkbaar een paniekaanval gekregen van alles wat er speelde. Het was gewoon sneu, hoe verdrietig dat gezichtje stond. Niet eerlijk, spookte er door mijn hoofd. De Hongerspelen zijn niet eerlijk. Maar één van de achtenveertig kinderen komt de Arena uit. Waarschijnlijk niet eens iemand uit ons district. Kijk dan naar dat verdrietige gezichtje van Hella, het bezorgde en mooie gezichtje van Maysilee, de stoere houding van Eria, waarachter ook een onzeker jongen schuilt... 

"Haymitch!" zegt Armania geïrriteerd, terwijl hij met zijn vingers vlak voor mijn gezicht knipt. "Ja wat," zeg ik bot. Ik heb er een hekel aan als mensen dat doen. "De trainingen beginnen zo, je zult je toch echt om moeten kleden en wat eten," zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Geen honger," antwoord ik. Ik loop weg, naar mijn kamer. Helaas is het verplicht aan te trekken wat ze voor de trainingen klaar leggen. Het is nog lelijk ook. Een soort bruin-groen pak, volgens mij moet het camouflage voorstellen. Dat is dan niet heel erg goed gelukt. Ik trek het aan en pak toch twee broodjes van het buffet die ik onderweg naar de trainingszaal opeet. 

 Maysilee, Hella en Eria staan al in de cirkel. Ik ben blijkbaar de laatste, want zodra ik mijn plek naast Maysilee in heb genomen begint de vrouw te vertellen. Ik luister niet echt, ik hoor alleen dat je elkaar hier niet mag vermoorden, dat je dat maar in de Arena moet doen en dat je met de messen bij de speren mag en andersom. Dus: blijf met je wapen bij het onderdeel, en laat elkaar nu nog in leven. Lekker luguber. Nee, nu mag je elkaar nog niet vermoorden, maar straks, in de Arena, ga gerust je gang. En dat wordt gezegd met een glimlach. Tuurlijk joh. Gewoonste zaak van de wereld. Ik heb niet eens in de gaten dat de training al begonnen is, tot Maysilee me aanstoot. "Wat moet ik doen?" vraagt ze. Hoofdschuddend loop ik met haar mee. 

"Wat wil je doen?" vraag ik. "Ik heb geen flauw idee wat ik kan, dus ik denk dat ik alles gewoon ga uitproberen," oppert ze. We beginnen bij het speerwerpen. Dat is geen succes, ze is er te klein en te slank voor. Ze krijgt de speer amper omhoog, en met haar tengere lichaam weet ze hem nog geen drie meter ver te gooien. Ze schud haar hoofd. "Dit gaat hem niet worden," mompelt ze. Ik knik. "Volgende onderdeel."

En dat zijn de messen. Dit moet toch makkelijker zijn? Ik draai een mes rond in mijn hand, terwijl ik toekijk hoe Maysilee haar uiterste best doet om de messen in het doelwit te gooien. Ze kan ermee gooien, daar hoor je me niet over. Maar ze mist elke keer weer het doel wat ze voor zich heeft. Na ongeveer tien tot vijftien keer gooien geeft ze het op. Ik leg mijn mes ook terug in het rek en pak haar hand. "Het komt goed, geloof me. Er is echt wel iets dat jij wél kan," zeg ik bemoedigend. Dus gaan we naar het boogschieten. 

Maysilee begint al met de boog verkeerd vast te houden. Ik corrigeer haar tot ze hem goed vast heeft, wat al ongeveer vijf minuten duurt. Dan de pijl erop; drama nummer twee. Elke keer valt de pijl op de grond voordat ze überhaupt de pees naar achter heeft kunnen trekken. Als ze eindelijk door heeft hoe ze de pijl vast moet houden zodat hij blijft liggen, mist ze keer op keer. Ze probeert en ze oefent en ze oefent en ze probeert, maar het heeft weinig zin.  Zelf heeft ze het ook in de gaten. Van haar gezicht is alleen teleurstelling af te lezen. "Volgens mij kan ik niks. Ik kan gewoon niet met wapens omgaan. Ik..." Halverwege wordt Maysilee onderbroken door een stem die uit de luidsprekers aan het plafond komt. "Dames en heren, de eerste trainingsdag is afgelopen. Leg alstublieft uw wapens terug en laat de boel een beetje netjes achter. Tot morgen." 

Maysilee leg de boog wel. Pijlen had ze niet meer, die liggen achter de dummies. "Laat maar, ik haal ze wel. Ga jij maar vast terug," zeg ik tegen haar. Ik loop naar achter en hoor tumult achter me. "Jongedame, moet jij niet nog opruimen? Volgens mij ben jij nog niet klaar," zegt één van de trainers. "Het is goed, ik ruim op voor haar! Ik heb gezegd dat ze kon gaan, de rest doe ik," roep ik naar de trainer. Hij knikt en Maysilee mag doorlopen. 

Ik raap alle pijlen bij elkaar, sommigen zijn wel ver gekomen en zitten vast in het doek, andere zijn afgeketst en liggen overal verspreid. Als ik alle twintig pijlen heb opgeraapt en terug heb gelegd, loop ook ik terug naar het appartement. 

Eenmaal daar laat ik me op het bed zakken. Zoveel hoop als ik vanochtend had, zo weinig heb ik nu. Ik zal de harde waarheid onder ogen moeten zien: Maysilee kan niet met wapens omgaan. Ze kan niemand doden, verdedigen kunnen we nog proberen. Ik moet positief blijven voor haar, maar hoe moeilijk is dat als je weet dat ze zonder bescherming en hulp in de eerste vijf minuten van de Spelen dood is? 

Heee :) 

Nieuw stukkie! Ik had het begin al een poosje erop staan, maar nog geen tijd om het af te maken. Nu wel. Laten jullie me weten wat jullie ervan vinden? Of het niet te saai is, wat jullie liever zouden zien? 

Xx Vivian