YALNIZ İSTANBUL YORGUN SAVAŞÇI

YALNIZLIĞIMDAKİ İSTANBULLUĞUM

İstanbul gibiyim

Düşlerim yorgun, hüzünlerim kalabalık

Sokağında kayboluyorum, türlü dertlerin

Acımasız olmuş hayat ve yine acı yalnızlık

Bir yanımda sevinç var, bir yanımda hüzün

Düştüm ama tutan yok ellerimden

Çaresizim biliyorum, hep mi yaşlı gözüm

İstanbul gibiyim hüznüm çok, zirvesindeyim kederin

Aslında beyaz tüm hayallerim, simsiyah yarınlar olmasa

Meçhullerde sanki geleceğim,keşke ayrılıklar yol bulmasa

Bazen anlamlıyım bazen anlamsız, bazen tutarlıyım bazen tutarsız

İstanbul gibiyim işte belkide ondandır bu koskoca şehirde yalnızlığım

Bir anım bir anımı tutmaz mı hiç

Nefes almaz mı birazcıkta olsa yüreğim

Yorgun gözlerim dalmaz mı hiç uykuya

Dinlenmek bilmez mi yıpranmış şu bedenim

İstanbul gibiyim işte uykusuz gözlerim, yorgun bedenim

Bir yanımda gülenlerim var bir yanımda can verenlerim

Halin nedir diye soran olmaz,kimin umrunda şu perişan halim

İstanbul gibiyim kendimden bile habersizim

Belkide bir umut var, yarınlarımı süsleyen düşlerimde

Karamsar değilim yinede, umutla bakıyorum geleceğime

Hep güzeli hayal ediyorum, tüm içtenliğimle

Hep güzel görüyorum gözlerimde

Belkide sadece kendimi kandırıyorum

İstanbul gibiyim işte aslında çok bunalmışım

Görünüşüm ihtişamlı olsada

Masmavi bir güzellik sarmış olsada her yanımı

Dedim ya İstanbul gibiyim işte sessiz haykırışlarda yüreğim

Belkide ben böyle yaşamaya alışmışım