Πίσω από τα σύννεφα.

•Δόση Εθισμού.

Ποίηση.

Ποίηση σε σκοπιές σκέψεις.

Λέξεις, κάι συναισθήματα.

Που κρύβονται πίσω από τα σύννεφα.

Τα σύννεφα του μυαλό μας.

Που βγαίνουν, και παίζουν αργά την νύχτα.

Με μία μελαγχολική μουσική.

Σε έναν χορό αργό κ γκρίζο.

Τίποτα σπουδαίο.

Απλως μια συλλογή.

Μια τυχαία τέχνη.

Που εκείνος, που την δημιουργεί, απλώς ξεφεύγει.

Εκφράζεται.

Και νιώθει απλώς σαν να ζει..

Για λίγο.

Για μια στιγμή.

Σαν μικρή δόση.

Σαν την δόση που χρειάζεται με απόγνωση.

Που ολόκληρο το σώμα, τρέμει.

Κρυώνει.

Και αναζητάει.

Ένα παράθυρο.

Για να φύγει.

Να το σκάσει από αυτήν την άσχημη ζωή.

Από αυτόν το πόνο που τρύπα τα κόκαλα.

Από τον φόβο που θυμίζει κάτι από παράνοια.

Από την ψυχική κούραση.

Που τίποτα δεν είναι αρκετό για να ξεκούραστη.

Τίποτα δεν είναι αρκετό.

Το παράθυρο ψάχνει.

Με μανία.

Ιδρώνει, και όλα θολώνουν.

Πεθαίνει;

Μα πως;..

Είναι ήδη νεκρή..

Κλείνει τα μάτια της.

Παίρνει ανάσα.

Νιώθει ένα γλυκό αεράκι.

Δεν ξέρει από που προέρχεται.

Νιώθει κάπως καλύτερα.

Ανοίγει τα μάτια της.

Και βάζει τα δάχτυλα της, πάνω στο λευκό πληκτρολόγιο.

Οι λέξεις γεννήθηκαν.

Πρέπει να της τυπώσει.

Να νιώσει την στιγμιαία γαλήνη..

Του εθισμού της.

Της δόσης της.

Πριν ξανά έρθει η κρίση.

Το σκοτάδι, και οι δαίμονες της.

Η παράσταση των τρελών.

Η παράνοια.

Η θέληση για κάτι δυνατότερο.

Κάτι ποιο μεγάλο, και σπουδαίο.

Κάτι σαν τον χορό, του θανάτου.

-Νικόλ Μπλακ