Πίσω από τα σύννεφα.

•Υπογραφή, Με Αίμα.

Χαμένη ίσως..

Κοιτάει το καθρέφτη.

Βλέπει μια αδύναμη, κουρασμένη ύπαρξη.

Νιώθει θυμωμένη με την ζωή της.

Με τα ίδια της τα συναισθήματα.

Οργή για  όλα, και όλους..

Η επιθυμία της μιλάει, μέσα στο μυαλό της.

Της δημιουργεί εικόνες.

Τα νύχια της να γδέρνουν το λευκό δέρμα της.

Να ανοίγει το δέρμα της, με κάποιο μαχαίρι, η με κάποιο ξυραφάκι.

Να ελευθερωθεί το αίμα της, και να χορέψει το δικό του χώρο πρώτου όλα σβήσουν.

Πρώτου την αγκαλιάσει ένα απλό, μαύρο χρώμα.

Αλλά δεν μπορεί.

Δεν μπορεί να γράψει το δικό της τέλος..

Σε όλη της την ζωή ήταν δειλή.

Τιποτα δεν μπορούσε να κάνει μόνη της.

Δάκρυα απειλούσαν τα μάτια της,

Και ο θυμός το σώμα της.

Έκλεισε την παλάμη της, σε γροθιά και χτύπησε με δύναμη τον καθρέφτη μπροστά της.

Εκείνο έκανε διάφορες ρωγμές στο τετραγωνικό του σχέδιο.

Έμοιαζε με ζωγραφισμένο πίνακα.

Ήταν τέχνη.

Και το αίμα πάνω του, από την γροθιά της, ήταν η υπογραφή της.

Άραγε τι αξία θα του έδιναν;

Θα το εκτιμούσε κάνεις;

Θα τον ήθελε κανείς έναν τέτοιο ξεχωριστό πίνακα;

Κάτι μέσα της φωνάξει όχι...

Σαν επώδυνη σειρήνα.

Έκλεισε με τα χέρια της, σμτα αυτιά της, την ίδια στιγμή που έκλεισε τα μάτια της.

Προσπαθώντας να το σταματήσει;

Η ίσως και να ηρεμήσει.

Μπορούσε να ακούσει τους χτύπους της καρδιά της, ήθελαν να βγουν.

Ίσως κουράστηκαν και αυτοί.

Ακούει έναν ήχο σαν πόρτα που ανοίγει από κάπου ποιο μακριά.

Ανοίγει τα μάτια της, και βλέπει πως ο καθρέφτης είναι μια χαρά.

Τα χέρια της δεν έχουν καν ίχνος αίματος.

Ήταν απλώς μια ακόμη αυταπάτη του μυαλού της.

Ακούει βήματα να πλησιάσουν.

Παίρνει μια ανάσα, και φοράει το γνωστό χαμόγελο της, προτού ανοίξει την πόρτα του μπάνιου να αντικρίσει κάποιον από την οικογένεια της..

Όλα Κάλα.

-Νικόλ Μπλακ