Πίσω από τα σύννεφα.

•Τελευταίο Μπλουζ.

Χορεύει στο κέντρο της ζωής.

Μοιάζει με μια κούκλα.

Αδύνατη, και όμορφη.

Γυρνάει σβούρες με χάρη.

Θυμίζει τον αέρα.

Ίσως και μια μπαλαρίνα, που φλερτάρει με την νύχτα.

Το κοινό την θαυμάζει.

Γνωστοί και άγνωστοι.

Φίλοι, και συγγενείς.

Όμως κανένας, κανένας δεν βλέπει το πρόσωπο της.

Την αληθινή έκφραση της.

Το χαμόγελο, έχει σβηστεί.

Ο πόνος στο στήθος την καεί.

Τα δάκρυα χοντρά, κάι Αλμύρα έχουν ξεραθεί στο κενό, δέρμα του προσώπου της.

Θέλει να φωνάξει.

Κραυγές που δεν μπορεί να ελευθερώσει.

Κάθονται στο λαιμό, σαν μεταλλική μπάλα, να της κόβει τον αέρα.

Έχει ανάγκη από μια αγκαλιά, μα αντί για αυτό παίρνει μερικά χειροκροτηματα.

Δεν τα χρειάζεται αυτά, όπως την τρυφερή, ζέστη της αγκαλιάς.

Ούτε θέλει να ακούει, τα σιγανά σχόλια από μερικούς.

Εκείνα που γδέρνουν το δέρμα της σιγά σιγά, σαν κοφτερά μαχαίρια.

Δεν είναι καλή για αυτούς, δεν κάνει τίποτα σωστά..

Την κρίνουν ξανά και ξανά.

Βάζουν τον πηχτή όλο και ποιο ψηλά.

Ποιο σφιχτά.

Δεν έχει την δύναμη, να πετύχει, και να επιζήσει με αυτό...

Νιώθει την τρέλα να την χαϊδεύει σε όλο το σώμα της.

Μέχρι την ψυχή της.

Εύχεται τον θάνατο, να έρθει να χορέψει μαζί της, ένα τελευταίο μπλουζ πριν την πάρει μαζί του.

Να γίνει ο αιώνιος παρτενέρ της.

Μα το ρολόι, γυρνάει και γυρνάει.

Χωρίς κανένα να έρχεται.

Χορεύει..

Απλως συνεχίζει να χορεύει.

Μέχρι να καταρρεύσει.

Μοιάζει να είναι η μόνη επιλογή.

Ο μόνος τρόπος.

Προσπαθεί.

Προσπαθεί σε αυτή την επώδυνη σκηνή ζωής.

Σαν μια μοίρα, που πρέπει να εκπληρωθεί.

Να τελειώσει μόνη της....

Να ρίξει εκείνη της κουρτίνες...

-Νικόλ Μπλακ