Πίσω από τα σύννεφα.

•Σπασμένο Ρολόι.

Το ρολόι..

Σπασμένο στο τοίχο.

Μετράει αργά αργά τα λεπτά.

Σαν να αφήνει την ψυχή του.

Τα δευτερόλεπτα, μοιάζουν βασανιστήριο.

Στην σκοτεινή τούτη νύχτα.

Δεν μπορεί να ανασάνει.

Ο φόβος..

Χορεύει γύρω της.

Μετατρέπει άγνωστες σκιές

Στο ελάχιστο φως του δωματίου.

Άλλοτε μοιάζουν με δαίμονες.

Άλλοτε με φαντάσματα.

Νιώθει τα μάτια τους.

Να τρυπάνε το κορμί της.

Αυτό το κατάλευκο, και εύθραυστο

Που θυμίζει πορσελάνη.

Έτοιμο να σπάσει.

Να σκορπίσει χιλιάδες κομμάτια.

Η ανάσα, έχει μείνει στο αγκαθωτο στήθος

Παλεύει να βγει.

Μα είναι μάταιο.

Έχει παγώσει.

Ο φόβος είναι ο κύριος αυτής της χαραχτήρας.

Ένα ακόμα ανθός, αυτής της ζωής.

Μιας ζωής μέσα στην αδικία, και στην πίκρα.

Δάκρυα, χοντρά, αλμύρα

Άρχισαν να πέφτουν.

Από της πύλες των ματιών της.

Σαν βροχή, που θα έρθει.

Θα πάρει ότι μπορεί στις πέρασμα της.

Και να ξεπλύνει ότι είναι δυνατό.

Κερδίζοντας λίγο χρόνο για εκείνην.

Λίγο χρόνο..

Για όσο μπορεί.

Μέχρι να επαναληφθούν πάλι από την αρχή.

Σαν τον κύκλο της γης..

Αυτόν τον ασταμάτητο κύκλο.

Που κάθε γύρος, είναι χειρότερος.

Σαν να τζόγο παίζεις..

Ρισκάρεις για την επόμενη φορά..

Κάθε φορά..

Με το σκεπτικό πως θα είναι διαφορετική.

Θα είναι καλύτερη.

Πως η τύχη θα σου γελάσει.

Μέχρι που ξεχνάς πόσο καιρό παίζεις το ίδιο παιχνίδι, χάνοντας όλο και περισσότερα.

Ακόμα και την ίδια σου την ύπαρξη.

Μέχρι που δεν θα υπάρχει επιστροφή.

Μα ούτε πουθενά να κατευθυνθείς..

Ούτε πίσω, ούτε μπρος ..

-Νικόλ Μπλακ