Hezeyan

1. Bölüm

(10 yıl önce)

"Baba ne kadar kaldı?" sıkılmış ses tonuma karşılık babam gayet mutlu bir şekilde cevap verdi "Az kaldı oğlum. Biraz daha sabret".

Yaklaşık 4 saattir yoldaydık. Babaannemlerin köydeki evlerine gidiyorduk. Annemle babam sohbet ediyorlardı.

İkizim çağlarla benim ise popomuz oturmaktan uyuşmuş, çok sevdiğimiz araba yolculuğu bir eziyet haline gelmişti.

Sol taraftaki cam kenarına oturmuş dışarıyı seyrediyordum. Bakışlarımı sağ tarafımda oturan çağlara çevirdim. Dünyadan kopmuş bir şekilde tabletiyle ilgileniyordu.

Arabaya binmeden önce çağlarla yer kavgası yapmıştık. Benim oturduğum yere oturmak istemişti ve galiba şu an bana küstü. Onun gönlünü nasıl alabilirim diye düşünürken araba birden hızlandı.

Bakışlarımı dışarı çevirdiğimde arabaların seyrekleştiğini bu yüzden babamın arabanın hızını arttırdığını anladım.

Bu durum beni mutlu etti. En kısa sürede bu yolculuğun bitmesini istiyordum.

Çağlara baktığımda en sevdiğimiz araba yarışını oynuyordu ve her zamanki gibi yeniliyordu.

Kaşlarını çatmış bir şekilde ekrana bakan görüntüsü beni güldürmüştü. Yavaşça yanına yaklaştım.

"Yardım etmemi ister misin?" Çağların sinirli bakışları bana döndü yüzüme öfkeyle baktıktan sonra önüne döndü "Hayır" Bir süre çağları izledim.

Sürekli yenilmesi ve bu yüzden sinirlenmesini izlemek gerçekten zevk veriyordu ama daha fazla dayanamayıp tableti çağların elinden aldım.

Çağlar bu yaptığıma sinirlenmişti ama ne yaptığıma bakmak için yanıma yaklaşmıştı.

Şimdi ben oynuyordum çağlar ise beni izliyordu. Tam yarışı kazanacakken ön tarafta oturan annemin çığlıkları arabanın içinde yankılandı.

Hızla ne olduğunu anlamak için anneme bakarken babam birden arabayı sağa kırdı ve sağ tarafta ki uçurumu andıran yükseklikten aşağı düştük.

Çağların çığlıklarını duyunca çağlara dönmek istedim ama o an araba takla attı ve ters döndü.

Biraz sonra arabanın hareketi kesildi. Ama annemle çağların çığlıkları da kesilmişti.

Endişeyle çağlara dönmeye çalıştım ama sol omzumu fena bir şekilde çarpmıştım ve şu an çok acıyordu.

Yavaşça arabadan dışarı çıkmaya çalıştım. Bir kaç dakikalık bir çaba sonucu sonunda arabadan çıkabilmiştim.

Arabadan bir kaç adım uzaklaşıp oluşan enkaza baktım. Olaylar çok hızlı gelişmişti ve ben hala ne olduğunu anlayamamıştım. Şoka girmiş gibiydim.

Yavaşça yere çöktüm. Bir süre boş boş karşımda parçalanmış olan arabaya baktım. Ben az önce ne yaşamıştım?

Yavaşça önce annemin kandan gözükmeyen yüzüne baktım , sonra babamın tanınmayan yüzüne en son çağların parçalanmış yüzüne...

Bu gördüklerim gerçek değildi. Sadece boktan bir kabustu. Ellerimle gözlerimi kapattım ve bir süre bekledim.

Çünkü ellerimi gözlerimden çekince bu kabustan uyanacaktım. Evet evet kesinlikle bu bir kabustu ve benim bir an önce bu kabustan uyanmam gerekiyordu.

Ellerimi gözlerimden yavaşça çektim. Parçalanmış araba hala karşımda duruyordu. Önce ifadesiz gözlerle karşımdaki manzarayı seyrettim. Kafamı sağa sola sallayarak gülmeye başladım. Bu olanlar gerçek değildi.