Rare mafia(Υπό διόρθωση)

Κεφάλαιο ¹³

Guillen's pov

Ένας ήχος με κάνει να ανοίξω απότομα τα μάτια μου και να πετάξω από πάνω μου την ροζ κουβέρτα, που μου έφερε χθες το βράδυ η Καμέλια.

Κοιτάζω τον χώρο γύρω μου περιμένοντας μια παραβίαση του σπιτιού, με κάποιους να βρίσκονται κάπου εδώ, για να τους αντιμετώπισω.

«Σε ξύπνησα;» ρωτάει ακριβώς πίσω από την πλάτη μου, σηκώνομαι και στρέφομαι να την αντικρίσω. Κρατάει στα χέρια της έναν δίσκο και στέκεται στην πόρτα της κουζίνας κοιτώντας με.

«Όχι.» λέω διστακτικά και όταν καταλαβαίνω πως δεν ακούγομαι πειστικός επαναλαμβάνω «Όχι, δεν με ξύπνησες.» χαμογελάει και περπατάει μέχρι εδώ, τοποθετεί τον δίσκο πάνω στο τραπέζι που υπάρχει μπροστά μου.

«Έφτιαξα πρωινό και καφέ, σκέφτηκα να σε ρωτήσω αν θα μπορούσες να μείνεις, έστω για λίγο.» πηγαίνει πάλι στην κουζίνα και γυρνάει με καφέ στα χέρια της.

«Θα μείνω.» κάθομαι πάλι κάτω και αρπάζω τον καφέ που άφησε και πίνω μια γουλιά. Τον αφήνω στο τραπέζι και ψάχνω μέσα στην τσέπη μου προσεχτικά.

Βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα μου και αφού βγάλω ένα και το ανάψω, τα ξανά βάζω πάλι πίσω. Ρουφάω μια δυνατή και έπειτα φυσάω από την αντίθετη κατεύθυνση που βρίσκεται εκείνη. Το βλέμμα μου πηγαίνει πάνω της και την βλέπω να με παρατηρεί προσηλωμένη.

«Γιατί καπνίζεις;» επεξεργάζομαι την έκφραση του προσώπου της.

«Η απάντηση μου είναι η κλασική μαλάκια που λένε όλοι. Δεν μπορώ να το κόψω.» απαντάω στην ερώτηση της χαλαρός, για να μην νομίζει πως με ενόχλησε.

«Εντάξει. Και ο πραγματικός λόγος; Ποιός είναι;» τα μάτια μου βρίσκουν ξαφνικά ενδιαφέρον στα πράγματα που έχει ετοιμάσει για πρωινό.

Αποφεύγω το βλέμμα της, γιατί αυτό που ρωτάει, είναι κάτι που ποτέ κανένας δεν με έχει ρωτήσει. Η αλήθεια είναι πως δεν το κάνω απλά για να πω, πως το κάνω. Δεν θα το είχα αρχίσει αν δεν υπήρχε συναισθηματικό κίνητρο.

Ήθελα να έχω κάτι. Κάτι ουσιαστικό από εκείνον. Αλλά όλα όσα περάσαμε, άφησαν μόνο αναμνήσεις και πόνο. Η χειρότερη συνήθεια του, έγινε και δική μου. Δεν ήθελε να το κόψει, ενώ έλεγε πως μπορούσε.

Όσο ήταν τριγύρω κάπνιζα πολύ σπάνια. Τώρα το κάνω γιατί έτσι νιώθω πως καλύπτω ένα κομμάτι μου, που μοιάζει σάπιο.

«Δεν θέλεις να μου πεις, μάλλον θα είναι προσωπικό πολύ. Μπορούμε να μιλήσουμε για πιο απλά πράγματα.» με βγάζει από την δύσκολη θέση που με έβαλε.