Rare mafia(Υπό διόρθωση)

Κεφάλαιο ¹⁵

Guillen's pov

Το κεφάλι μου ακόμη γυρίζει και προσπαθώ να κρατήσω τις τύψεις έξω από αυτό, για να μην τρελαθώ.

Δεν θέλω. Δεν θέλω να την πληγώνω. Δεν θέλω να πονάει και χωρίς να το ξέρει αφήνεται στα χέρια του ανθρώπου που της προκαλεί το κακό.

Είμαι η πηγή, ξαπλώνει πάνω μου και έχω το χέρι μου τυλιγμένο γύρω της, αγγίζω το πρόσωπο της, προσπαθώ να μην αφήσω τον εαυτό μου να λυγίσει.

Ούτε κι εγώ ο ίδιος ξέρω, που θα καταλήξω με την τρελά μου. Το να έχω και εκείνη κοντά μου, το κάνει χειρότερο απλά.

Με τα δάχτυλα μου αγγίζω απαλά τα χείλη της, για να μην την ξυπνήσω. Είναι τόσο ροζ και μαλακά. Είναι μισάνοιχτα και θα ήθελα τόσο πολύ να...γαμωτο συγκεντρώσου.

Μεταφέρω τα δάκτυλα μου απαλά πάνω στα μάγουλα της, που έχουν ξεραθεί τα δάκρια πάνω τους.

Χωρίς να το θέλω, το μυαλό μου ανατρέχει από μόνο του στα χθεσινά γεγονότα, σαν να με ελέγχουν τα συναισθήματα μου και όχι το μυαλό μου.

Flashback

Χτυπάω την πόρτα της και περιμένω υπομονετικά από έξω. Η πόρτα ανοίγει αργά και την βλέπω να σπαράζει στο κλάμα.

Το βλέμμα μου αυτόματα σκληραίνει και ψάχνω με τα μάτια μου να βρω τα δικά της, αλλά δεν με βοηθάει.

Δεν με βοηθάει να καταλάβω τι έχει και το μόνο που κάνει, είναι να αφήσει την πόρτα ανοιχτή και να πάει μέχρι τον καναπέ και να καθίσει εκεί.

Τραβάει τα πόδια της κοντά της, αφού μπαίνω μέσα, κλείνω την πόρτα και σπεύδω να καθήσω κοντά της, για να μάθω τι συμβαίνει.

«Καμέλια; Τι συμβαίνει;» κοιτάζει κάτω και πουθενά αλλού.

Δεν μου απαντάει. Απλώς συνεχίζει να κάθεται εκεί και να κλαίει και πριν το καταλάβω το χέρι μου πιάνει το δικό της, που είναι τυλιγμένο γύρω από τα πόδια της.

«Τι συμβαίνει;» τελικά τραβώ την προσοχή της. Τα κόκκινα μάτια της κοιτάνε βαθιά μέσα στα δικά μου και νιώθω μέσα μου θυμό, για όποιον το προκάλεσε αυτό.

«Δ-δεν μπορώ να το πιστέψω...εγώ..» δεν μπορεί να μιλήσει, όταν πια μπαίνει μέσα στην αγκαλιά μου απλώς την δέχομαι κρατώντας την και χαϊδεύοντας απαλά την πλάτη της.

Μένει λίγη ώρα έτσι και καταλαβαίνω πως προσπαθεί να προγραμματίσει τις ανάσες της, για να μιλήσει, απομακρύνεται μονάχα λίγα εκατοστά.