Kiralık Anılar

3

Herkesin önceliği kendisiydi. Ama ben seven veya sevilen taraf değildim onlar gibi. Ben esir olan taraftım. Giden değil bekleyen taraftım. Nefret edemeyen taraftım. Vicdanımdan sağlam bir tokat yiyeceğimi hissettim.
Düşüncelerim boğazıma sarılmışçasına boğarken beni hızlıca kalktım. Keskin kokuya birazda olsa alışmıştım. Zaman ağır çekimde ilerlerken koştum o uzun koridorlar boyunca ama yoktu. Hayal miydi bu gördüklerim? Hayal olmak için fazla gerçek değil miydi? Aklım sadece kaçmamıştı. Bu delirmek değildi. Bir insan katiline bağlanamazdı. Oysa ben hayallerini görüyordum. İnsanlığın lanetlediği kehanet miydi benim içimdeki? Bir ceylanın aşık olduğu yırtıcıydı o.
O günün sonunda yalnızlığımla başbaşa kalmıştım. Zaten kimim vardı ki benim? Hala o loş aydınlatılan hastane odasındaydım. Teklifini kabul etmeyi düşündüm. Kaybedecek neyim kalmıştı ki sanki? Daha ne kadar öldürebilirdi beni.
Elime defteri ve kalemi aldım. İlk sayfaya ellerimden döküldü kelimeler;
"Kendi ölümümü beklemektense ölümü beni beklemeye mecbur ederim, ellerim soğuktur benim ısıt onları."