When he comforts you after an accident
Chan komada gözlerini kapamış yatakta yatan seni görmek için odanın kapısını açtı. İki aydır ki, sen bu durumdaydın ve Chan her zaman senin için oradaydı, seninle ilgileniyordu çünkü bunu yapabilecek başka kimsen yoktu.
Talihsiz kazadan sonra Chan durmadan senin için dua ediyordu, bir gün uyanman umuduyla, senin yaralarının çok ciddi olmasına, uyanma şansının az olmasına rağmen.
Chan ıslak havlu aldı ve nazikçe kolunu sildi. O bunu zorunlu yapmıyordu, seninle ilgilenmeyi seviyordu.
Birden sen işaret parmağını hareket ettirdin ve bu Chan'ı şaşırttı "y/n yoksa... Ya da ben yine saçmalıyorum?" Sen yeniden hareketi durduğun için pek fazla bir şey demedi ve yine bir şeyler saçmaladığını düşündü. Ama sonra tekrardan parmağın kıpırdadı.
"Y-y/n?!" Chan havluyu düşürdü, senin yüzüne bakmak için oturduğu koltuktan kalkarken. Sen yavaşça, zayıf bir şekilde gözlerini açmaya çalıştın. Gözlerin çok ağırlaşmıştı.
"Y/N SONUNDA UYANDIN" senin elini sımsıkı tutarken diğer eliyle de yatağının yanında olan düğmeye basarak doktor ve hemşireleri çağırdı.
Sen ne olduğunu bilmiyordun. Sen neden sadece Chan'ı duyuyordun? Hala uyuyor musun? Neden her yer karanlık? Neden hiçbir şey göremiyorsun?
"C-chan.."
"E-evet! Buradayım, buradayım" onun ismini söylediğini duyduğunda ağlamaya başladı.
"N-neredesin? N-neden seni g-göremiyorum?" Ellerini gözlerinin önünde hareket ettirerek karanlık olup olmadığını kontrol ettin. Gözlerini bir kaç kez açıp kapadın ama hala hiçbir şey göremiyordun. Ellerinle gözlerine dokunarak onların açık olup olmadığını kontrol ettin.
"Bayan y/f/n, nihayet uyanmanıza sevindik" sen tanıdık olmayan bir ses duydun.
"Nasıl hissediyors-"
"Neden göremiyorum? Neredeyim? Neden herşey karanlık? SIZ KIMSINIZ? NEDEN HIÇBIR ŞEY GÖREMIYORUM?" Sen durmadan bağırmaya başladın
"Y/n, sakin ol"
"Chan.. neden hiçbir şey göremiyorum?" Gözyaşları gözlerinden yanaklarına doğru yol aldı.
"Bizi biraz yalnız bırakabilir misiniz?" Chan doktor ve hemşirelerden rica etti. Bir şey demeden onayladılar ve saygılı şekilde odayı terk ettiler.
Herşey yeniden sessizleşti. Chan ağlama seslerini saklamak için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştı, durumunu böyle görürken.
"Y/n, hatırlıyor musun, 2 ay önce? Bir kaza geçirdin. Kafan ağır yaralandı, hatta gözlerinin çok yakın bölgesi de. Kornean ciddi yaralandı ve görmemene neden o-"
"Ben kör müyüm?" Onun cümlesini bitirmesine izin vermeden söyledin.
Chan hiçbir şey demedi. O sadece hiçbir şey görmeyen sana bakıyordu.
"Doğru söylüyorum.. körüm.. YAŞAMAM IÇIN HIÇBIR NEDEN YOK. SENI GÖREMIYORUM VE SEN DE BENIM SENIN GÖZLERINE BAKMAMI GÖREMIYORSUN. GEREKSIZ HISSEDIYORUM ŞU AN" daha fazla ağlamaya başladın. Hiçbir şeyi görmediğin için yaşaman için hiçbir neden yoktu.
"Y/n, sen gereksiz değilsin. Önemlisin. Benim için önemlisin. Senin kör, sağır veya başka bir şey olman umurumda değil çünkü seni tüm kalbimle seviyorum, seni asla bırakmayacağım."
Ellerinle yüzünü kapadın ve yüksek sesle ağlamaya başladın. Bu senin kabusundu. Bunun sadece bir kabus olmasını diledin, uyanarak kurtulabileceğin. Ne kadar dua edersen et yine de hayatın boyunca bu şekilde yaşayacaktın.
Bir taraftan Chan kırık bir kalple sana bakıyordu. Yavaşça ayağa kalktı, oradan çıkıp doktora yaklaştı "Size birşey sorabilir miyim?" diye sordu
"Elbette"
"Kornea Bağışı mümkün mü?"
Evettt uzunnnnn zaman sonra tekrardan buradayım. Çok özür dilerim. Tahmin ettiğimden de uzun sürdü. Başıma neler geldi neler. Şu anda bile pek vaktim yok. Ama artık bölüm atmasaydım kendimi dövecektim. Aslında hala problemlerim var maalesef ama kimin yok ki... Hem bir gün sadece sohbet etmek için bile bölüm atmak isterim. Dertleşmek falan için hem. Bakalım. Çerezlik bölüm gibi oldu sanki. Düşündüğümden daha kısa çıktı bölüm. Artık daha sık bölüm atmaya çalışacağım.
Sizi seviyorum ♥️
Kendinize iyi bakın 💜
Umarım beğenirsiniz bebeklerim💙
Bir hatam olursa, affola 💚
