Η Αγαπημένη του Διαβόλου

1

Δύσκολο να είσαι δεκαοχτώ και χωρίς γονείς. Φεύγεις από το ορφανοτροφείο και πρέπει να πάρεις για πρώτη φορά τη ζωή στα χέρια σου. Οι τελευταίοι μήνες, μου είναι αρκετά δύσκολοι και η προσαρμογή σε μια καινούρια πόλη, οι πρώτες εργασίες του πανεπιστημίου και η όλη "ψάχνω να βρω τον εαυτό μου" φάση που περνάω δεν διευκόλυναν την κατάσταση. Λες και με καταράστηκε ο Διάβολος είμαι. Αλλά στοίχημα πως ούτε αυτός δεν ασχολείται μαζί μου. Είμαι ξεχασμένη από κάθε ον με υπερφυσική δύναμη. Δεν έχω δεχτεί την παραμικρή βοήθεια από κανέναν Θεό τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια όσο και να το είχα ανάγκη.

Είμαι εξουθενωμένη από την εργασία στην μικροοικονομία που μας ανέθεσαν για το Σαββατοκύριακο, ενώ ο πονοκέφαλος δεν με αφήνει να κάτσω άλλο στην άβολη καρέκλα του γραφείου μου. Με γρήγορες κινήσεις φοράω μια φόρμα και τα αθλητικά μου παπούτσια και αφού αρπάξω τα κλειδιά από το τραπεζάκι του σαλονιού, φεύγω από το σπίτι.

Με το που βγαίνω στον δρόμο, δροσερός αέρας κυριεύει το σώμα μου και αρχίζω να νιώθω ήδη καλύτερα. Περπάτησα με γρήγορους ρυθμούς στο πεζοδρόμιο, μέχρι να φτάσω στον παραλιακό δρόμο. Δεν είναι λίγα τα άτομα που απολαμβάνουν τις τελευταίες ηλιόλουστες μέρες του χρόνου, καθώς είναι αρχές Οκτωβρίου. Μερικοί κάθονται στις τριγύρω καφετέριες απολαμβάνοντας την θέα της θάλασσας και άλλοι περπατούν με τα παιδιά ή τα κατοικίδια τους στον μεγάλο πεζόδρομο.

Η μουσική στα ακουστικά μου με κάνει να χαλαρώνω περισσότερο και να αγνοώ την πολυκοσμία γύρω μου. Αλλά μάλλον χαλάρωσα αρκετά γιατί δεν κατάλαβα ποτέ συγκρούστηκα με κάτι σκληρό.

Αουτς. Αυτό πόνεσε.

'Θα μπορούσες να κοιτάς που περπατάς την επόμενη φορά'
Είπε φανερά ενοχλημένος ένας τυπάς. Τελικά σε άνθρωπο έπεσα.

Αναγκάστηκα να σηκώσω το βλέμμα μου, διότι με περνάει αρκετά στο ύψος. Φαίνεται μεγαλύτερος από εμένα, κοντά στα είκοσι πέντε. Τα μάτια του έχουν ένα έντονο γαλάζιο χρώμα, ίδιο με αυτό του ουρανού. Τα μαλλιά του είναι ελαφρώς ατημέλητα, ενώ φοράει αθλητικά ρούχα. Θα έλεγε κανείς ότι είναι πολύ ελκυστικός, σε αντίθεση με τον χαρακτήρα του.

Δεν είπα τίποτα, μόνο τον προσπέρασα.

'Μια συγνώμη δεν θα έβλαπτε κανέναν απ' τους δυο μας' φώναξε πίσω μου με ειρωνεία.

'Δεν αξίζει να ξοδέψω το σάλιο μου για ένα τόσο αγενές άτομο' απάντησα με την ίδια ειρωνεία.

'Ό,τι πεις' είπε αδιάφορα και συνέχισε να περπατάει στην αντίθετη κατεύθυνση από την δική μου. Τι βλάκας.

Ρόλαρα τα μάτια μου και συνέχισα να περπατάω προσπαθώντας να ηρεμήσω τα νεύρα μου. Λόγο αργότερα είχα ήδη γυρίσει στο σπίτι για ένα χαλαρωτικό μπάνιο.

__________

Οι πανελλήνιες επιτέλους τελείωσαν. Τον τελευταίο χρόνο είχα άπειρες ιδέες για βιβλία. Να μια από αυτές. Ελπίζω να σας αρέσει. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε την γνώμη σας στα σχόλια.

Κεφάλαιο θα ανεβαίνει μια φορά την εβδομάδα, λογικά Τετάρτη.
Τα λέμε την άλλη εβδομάδα λοιπόν.

@mariatsiokani on Instagram