Η Αγαπημένη του Διαβόλου

2

Ο ήχος του κινητού ήχησε στο δωμάτιο βγάζοντας με από τον λήθαργο μου.

'ΜΕΡ! Ντύσου, στολίσου και στις 23:00 έρχομαι να σε πάρω. Κάνει πάρτυ ο Λάρρυ.' Άρχισε να φωνάζει στο τηλέφωνο ο Ζιγκ, ο κολλητός μου, και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε μου το έκλεισε. Η πολλή κλεισούρα τον έχει πειράξει.

Ο Λάρρυ είναι ένας φίλος μας από την σχολή, και διοργανώνει συχνά πάρτυ στο σπίτι του. Είναι τεταρτοετής, και συνήθως στα πάρτυ του βρίσκονται άτομα από κάθε έτος του πανεπιστημίου.

Δεν έφερα αντίρρηση, μιας και είχα πολύ καιρό να πάω σε πάρτυ. Έψαξα για αρκετή ώρα στην ντουλάπα, μέχρι να βρω το θα φορέσω. Κατέληξα τελικά σε μια φαρδιά παντελόνι, ένα στενό φανελάκι με δαντέλα και τις μαύρες μου γόβες. Τα μαλλιά μου τα άφησα στις φυσικές τους μπούκλες, ενώ το μακιγιάζ μου ήταν ελαφρύ.

Κλείδωσα την πόρτα του διαμερίσματός μου, και βγήκα από την πολυκατοικία. Ο Ζιγκ περίμενε μπροστά στην είσοδό της.

'Αν δεν ήξερα ότι είσαι μία άκαρδη σκύλα, θα σου την έπεφτα' σχολίασε μόλις με είδε. Γελάω με το 'κομπλιμέντο' του, και αφού μου ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, σαν gentleman, βολεύομαι στο αυτοκίνητο του.

Το σπίτι-βίλα του Λάρρυ δεν βρίσκεται πολύ μακριά, έτσι, σε λίγα μόνο λεπτά, είχαμε φτάσει.

'Ήρθε επιτέλους το μικρό' φώναξε ο Λάρρυ μόλις περάσαμε την είσοδο της αυλής του, αναφερόμενος σε εμένα.

'Μικρό είναι αυτό που έχει στο βρακί σου γελοίε' του απαντάω αναλόγως και τον αγκαλιάζω.

Αφήσαμε τα πράγματά μας σε μία από τις καρέκλες που βρισκόταν γύρω από την πισίνα, και πήγα να μας βάλω ποτό, από την κουζίνα.

Στο εσωτερικό του σπιτιού δεν υπάρχουν πολλά άτομα, καθώς οι περισσότεροι βρίσκονται στην αυλή. Στην κουζίνα υπήρχε μόνο ένας αρκετά γνωστός τυπάς που μιλούσε στο τηλέφωνο. Μόλις αντιλήφθηκε την ύπαρξη μου, μου έριξε εάν στραβό χαμόγελο. Όχι γαμώτο! Είναι ο άντρας στον οποίο έπεσα χθες πάνω.

Αγνοώντας τον, έβαλα λίγη βότκα με λεμονάδα σε δύο πλαστικά ποτήρια και έκανα να φύγω.

'Τι; Δεν θα πέσεις σήμερα πάνω μου;' είπε κάνοντάς με να σταματήσω.

'Δεν νομίζω να θες να λερώσει η βότκα το ακριβό σου πουκάμισο, αλλά αν επιμένεις, εγώ δεν έχω κανένα θέμα. Αρκεί να μην το καθαρίζω μετά' απάντησα και γύρισα στον Ζιγκ.

Αρκετές ώρες μετά, βρίσκομαι ξαπλωμένη σε μία από τις ξαπλώστρες της πισίνας, εξουθενωμένη από τον χορό, και με τα πόδια μου να πονάνε από την δωδεκάποντη γόβα. Η σκιά κάποιου ψηλού ατόμου, να στέκεται από πάνω μου, με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου τρομαγμένη.

'Αν ήρθες για την βότκα που λέγαμε, συγνώμη αλλά την ήπια' λέω στον άγνωστο άντρα που δεν ξέρω για ποιον λόγο του μιλάω ακόμη. 'Η μάλλον, ξέρω. Γιατί είναι σέξι. Αλλά καλύτερα να κρατάω και τις αποστάσεις μου γιατί Παραμένει περίεργος.

'Αυτά φαίνεται να σε βασάνισαν' διαπίστωσε, εννοώντας τις γόβες μου. Δεν απάντησα, μόνο κούνησα το κεφάλι μου. Χωρίς καμία προειδοποίηση, κάθισε στο κάτω μέρος της ξαπλώστρας και τοποθέτησε τα πόδια μου πάνω του, πριν αρχίσει να τους κάνει μασάζ. Γαμώτο, είναι ότι καλύτερο έχω νιώσει τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια, χωρίς υπερβολές. Έβγαλα ένα επιφώνημα απόλαυσης.

'Λοιπόν, δεν κάναμε καλή αρχή. Τι θα έλεγες να το παίρναμε από την αρχή;' πρότεινε, χωρίς να σταματάει να κάνει τα μαγικά του στα πόδια μου.

'Ναι, υποθέτω' νιώθω το βλέμμα του στο στήθος μου 'αλλά όχι έτσι' συνέχισα την πρόταση μου ενοχλημένη, τραβώντας τα πόδια μου από πάνω του. 'Έκανα να φύγω, αλλά με τράβηξε από το χέρι.

'Το κολιέ σου κοιτούσα, Μέρεντιθ' ξέρει το όνομά μου ή μάλλον διάβασε το όνομά μου στο κολιέ μου. Είναι χρυσό και σχηματίζει το όνομά μου.

'Συγνώμη' είπα με σκυμμένο το κεφάλι. Ειλικρινά, τον παρεξήγησα. 'Μπορείς όμως να με φωνάζεις Μερ'

'Πρωτότυπο όνομα, όπως και το κόσμημά σου' διαπίστωσε.

'Μου το λένε πολλοί, αλλά η αληθείς είναι ότι δεν ξέρω από που προήλθε κανένα από τα δύο'

'Τι εννοείς;' ρώτησε φανερά παραξενευμένος.

'Δεν έχω γνωρίσει τους γονείς μου. Στο ορφανοτροφείο, μία από τις κυρίες που μας φρόντιζαν, μου είπε ότι με βρήκαν στην παραλία να περπατάω, σε ηλικία περίπου τριών ετών. Ήμουν γυμνή και το μόνο που είχα πάνω μου ήταν αυτό το κολιέ. Από την πίσω πλευρά του είναι χαραγμένη μία ημερομηνία, η οποία ταίριαζε με την ηλικία μου, άρα υπέθεσαν πως είναι η ημερομηνία γέννησης μου. Όλοι εκεί πέρα λέγαν πως είμαι ένα θαύμα, γιατί φαίνεται πως ήμουν παρατημένη για τρία χρόνια, αλλά κατά κάποιο τρόπο κατάφερα να επιβιώσω μόνη μου' ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Γύρισα να τον κοιτάξω και από το βλέμμα του φάνηκε να είναι σοκαρισμένος.

'Συγνώμη, πρέπει να φύγω' είπε γρήγορα και σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί.

Είπα κάτι που δεν έπρεπε; Έκανα κάτι που τον ενόχλησε; Γιατί να φύγει έτσι; Χωρίς να μου πει ούτε το όνομά του...

__________

Ανέβηκε και το δεύτερο κεφάλαιο!!!
Πώς σας φάνηκε;;; Ελπίζω να σας άρεσε. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε την γνώμη σας για την ιστορία μέχρι στιγμής, αν και δεν έχει μπει ακόμη στο νόημα. Ευχαριστώ πάρα πολύ που την διαβάσετε.

Τα λέμε την άλλη εβδομάδα (αν ζω γιατί την Παρασκευή ή την Δευτέρα βγαίνουν τα αποτελέσματα των πανελληνίων)