DEPRESYON.

•Bölüm 2• Yinemi Sen?

MULTİMEDİADA IŞIL VAR.

Alarm saat 6.30 da çaldı. Yatağımdan kalkıp Ayşılı uyandırdım. Üstümü değiştirdim. Kahvaltı edip okula gidecektik.

Kahvaltı ettik. Kapının yanındaki askidan siyah deri montumu aldım ve kapıyı çekip gittik. Biraz uzaktı ama yürümek güzel geliyodu -Benim gibi üşengeç bi kıza- kulaklığımı taktım ve okula vardık.

Okul bahçesine girdiğimizde Ayşıl arkadaşlarının yanına gitti. Ben tek kaldım -yine satıldım- Sınıfımı öğrenmek için müdürün odasına girdim kapıyı bir kez tıklatıp açtım. Gördüğüm ilk koltuğa oturup önündeki üstü camlı masaya uzattım. Müdür biraz süzdükten sonra.
"Yeni öğrenci olmalısın? İsmin Işıl mı?"

"Heee ışıl sınıfımı söylede gideyim hadi"

"11-E"

Çıkarken kapıyı çarptım ve çıktım. Koridorda yankılanmıştı bi an herkes dönüp bana baktı. 11.sınıfların katını bi kıza sorduğumda
"Başkasına sor. Beni mi buldun?" Dedi.
Sert bir bakış attım. Kız korktu heralde. Ee sonuçta Işıldım ben piskopat olmak. O bakışlara sahip olmak. Ben olmaktı.
Kız konuşmaya başladı.
"Ü-üçüncü K-katta"
-içimden konuşmayıda beceremiyo salak- diye geçirdim.

Sınıfa kapıyı çalmadan girdim. Sınıfta hoca vardı hiç takmadım. Sınıfı süzdüm. Boş biyer buldum cam kenarıydı. Çanta vardı ama sıra boştu. Sıraya yaklaştım. Oturdum. Yandaki çantayı sol ayağımla iterek ayağımı uzattım. Bi kaç dakika sonra sınıfa 11. Sınıfların katını sorduğum kız. Hocadan özür diledi. Ve sıraya doğru yaklaştı sanırım sıra onundu. Çantasını yerden aldı ve bana baktı. Göz göze geldik. Heeey dur biraz bu kızı tanıyodum.
Sınıfta yüksek sesle bağırdım. YİNEMİ SEN?