AŞKIN ŞİİRİ~Aşk Tamlamaları Serisi

2.Bölüm~ASİ VE KÜSTAH

"Merhaba! Farkındayım geç ekledim bölümü ama internetim yoktu, üzgünüm.
Lütfen oy vermeyi ve özellikle yorum yapmayı unutmayın. İyi veya kötü ne düşünürseniz yazın. Sizi seviyorum " Y.N

Ecem Şiir... Nasıl güzel isimdi o öyle. Nasıl yakışmıştı genç kıza... Baktığında yüreği titreten şiirler doluşuyordu gerçekten adamın aklına. Neden böyle olmuştu şimdi anlayamamıştı. Otel odasında yatağına yatmış dağda tanıştığı ,beceriksiz ve fazlasıyla asi olduğunu anladığı, bu kızı neden düşünüyordu şimdi? İnkar edemeyecekti. Kız güzeldi işte. Fazlasıyla güzeldi. İçten içe etkilemişti adamı. Nasıl olsa gayet sağlıklı bir erkekti Savaş. Tabii ki normaldi o asi kızdan etkilenmesi. Evet kesinlikle bu böyleydi. Küçük bir çekim. Kim olsa kızın güzelliğinden etkilenirdi. Cafede kızı göz hapsine almış bir çok adam görmüştü bile. Üstelik bu adamlara sert ve uyarıcı bakışlar atmaktan kendini alamamıştı. Ne haddineyse !

Telefonundan gelen zil sesi böldü düşüncelerini. Telefonunun geniş ekranında gördüğü ismi başta pek önemsemeyip açmak istemese de bu ısrarcı arayışı göz ardı edemeyecekti. Yeşil cevaplama butonuna değdirdi parmak ucunu. Telefonu kulağına yaklaştırdı,

"Söyle Erkan?"

Erkan arkadaşının umursamazca çıkan sesi karşısında gözlerini devirdi. Savaş'la geçirdiği her günün sonunda gözlerinin ağrıdığını hissediyordu zaten, tabii ki göz devirmekten! Hala alışamamıştı arkadaşının bu ruh haline. Son üç senede çok değiştirmişti yaşanılanlar Savaş'ı. Dışardan bakan biri anlamazdı belki ama Erkan biliyordu. Savaş'ı çok derinden sarsmıştı Papatya'nın ölümü. Herkesi derinden etkilediği gibi. Eski eğlenceli dostundan kalan küller vardı sadece. Tekrar alevleneceğine dair umutların tükendiği küller kalmıştı. Külleri yakacak kişinin yakında olduğunu iki adam da henüz bilmiyordu...

**************

"İnanmıyorum ya, adamın küstahlığına bak. Bir de gittik oturduk onunla dağın bilmem neresinde. Tanımıyoruz etmiyoruz. Bir de diyor bana neymiş efendim bundan sonra daha kontrollü olurmuşum. Hah! Hayatımı kurtarmışmış, o olmasaymış kim bilir neye çarparmışım o hızla. Borçlanmışız, ödeşecekmişiz. Gittik, hesabı da o ödedi. Manyak herif! Bir de yüzüme baka baka sırıtması yok mu ? O kahveyi yüzüne dökerdim de işte, vicdanlıyız kızım vicdanlıyız. Bir de...''

''Ah yeter ama Ecem. Bir de, bir de, bir de... Bir de susmayı dene! Geldiğimizden beri dır dır dır bir susmadın ya. Kafa dinlemeye geldik kafa bırakmadın ki sen de. Davalarda bile bu kadar açılmıyor çenen. Adam gayette mütevaziydi hem, ne istiyorsun sen adamdan? ''

Ecem otel odalarına gelene kadar adama olan, Naz'a göre gereksiz, Ecem'e göre son derece haklı bulduğu öfkesini kusmuştu. Anlaşılan içindeki öfke bitmemişti ki konuşmaya devam ediyordu. O kadar yermişti ki adamı, Naz adamın ne yaptığını düşünmeye başlamıştı. Nasıl basmıştı Ecem'in damarına bu adam böyle sahiden? Genç kızın sinirden gözleri parlıyordu ve yüzü ağzından çıkan her kelimede şekilden şekle giriyordu.

Naz biliyordu, Ecem insanları takmazdı aslında kafasına, en azından önemsemediği, tanımadığı insanları... Şimdi neden bu kadar istila etmişti beynini dağda tanıştığı bu adam ? Bir daha görmeyecekti işte adamı. Tanımıyordu ki. Belki adını öğrenmişti ama bu tanıyor olduğunu göstermezdi elbette. Hakkında bildikleri sınırlıydı. Adam ukalaydı, küstah herifin tekiydi. Bir de adı Savaş'tı. Savaş. Adamı gördüğü andan itibaren bir savaş içindelerdi. Muhabbetleri boyunca birbirlerine kinayeli sözler söylemekten, çekişmekten alamamışlardı kendilerini. Adam başlı başına bir Savaş'tı. Esasında Ecem de Savaş'ta bir yapbozun iki eksik parçasıydı. Doğru, hep savaşıyorlardı, çatışıyorlardı fakat hiç uzlaşmak için gayret göstermemişlerdi ki . Bu yüzden bilemiyordu Ecem aslında içinde bulundukları savaşın acı tatlı çekişmelere dönüşeceğini. Hayatını tamamlayacak eksikliğin o 'küstah herif' olduğunu çok geç anlayacaktı...