NERD noon, EMO ngayon

Chapter 12: My bestfriend's back

Jungsu POV

After many years weve met again. Hindi ko inexpect to. Kasi akala ko hindi na kami magkikita. Nagalit ako sa magulang ko dahil isang araw paggising ko ibang lugar na ang kinalakihan ko. Hindi nila ipinaalam sakin na dito na pala kami sa South Korea titira.. At nagalit din ako sa sarili ko dahil pinabayaan kong magkasakit ako sa puso at umabot pa sa punto na operahan ako dahil lumalala na ito.

Naiwan ko tuloy ang minamahal kong bestfriend dito sa Pilipinas at tska ko pa na realize na mahal ko na pala sya. Sa 6 years and 3 months naming pagsasama. Alam kong masyado pa kaming bata nun akalain mo 1st year high school palang ako nun ng bigla kong naramdaman ang tinatawag nilang love.  Yeah, you read it mahal ko sya at sya yung tinutukoy ko kanina.

Ilang years ko na ding tinatago tong nararamdam ko para sa kanya. Natatakot kasi ako na kapag nalaman niya, masisira yung friendship namin. Natotorpe ako dahil baka hindi nya masuklian yung pagmamahal ko.  Kaya heto ngayon na stuck in the moment kami sa isat isa at ni isa walang gusto magsalita. 

Okay, ako nalng mauuna!

"Kat/Jun"sabay naming sabi kaya umiiwas kami ng tingin sa isat isa.

"Sige, ikaw na!"- sambit niya

"Hindi, ikaw na lang"- tangi ko naman.

"Hindi, ikaw na nga!"- pagpipilit niya naman. Kailan talaga hindi sya nagbabago, makulit pa rin. Hahhaahahaha

'Uhmmm, Kat." sabay kamot sa ulo, eh sa nahihiya ako ee kasi pinako ko yung pangako ko sa kanya.

"Bakit?"

""Alam mo.............. Namiss kita."

"Ha? Ganun ba? matapos mo kong iwan nang walang paalam namiss mo pala ako? Matapos kang mangako na hindi mo ko iiwan at maghihiwalay? nagawa mo pa pala akong mamiss? Alam mo matatanggap ko pa sana yang miss miss mo dyan kong hindi ka na lang nangako. Hindi sana ako umiyak nung araw na yun, hindi sana ako nag-iisa ngayon, hindi ako naging loner. Kasi dahil sayo walang na ak-----------------------------" 

Kate POV

Hindi niya ko pinatapos bagkus (ansaveh ng bagkus?) niyakap niya nalang ako ng napakahigpit, at ngayong ko lang nadama na sincere sya sa sinabi niya.

"Na---na--miss din kita." Di ko alam pero bigla nalang lumabas sa bibig ko ang mga salitang yun. But i hug him back, kasi namiss ko rin sya ng sobra ee. Hehehe

After that long hug......

"Can you be my

.

.

.

.

.

.

My Bestfriend Again?

(sigh) Akala ko pa naman .... nevermind 

"Ahmmmmm, Sige pero mag explain ka mmuna sakin kung bakit hindi ka nagpaalam?"

"Uhmmmm, Pwedeng lumabas muna tayo."

"K."

"Ah.. eh, ganito kasi yun. Nagkasakit ako sa puso dahil sayo este dahil sa magpapagod ko at hindi ko sinabi  kila mommy hanggang sa lumala ito. Nung nalaman nila nagpatingin kami sa doktor at kailangan daw akong operahan. Pero malala na ang sakit ko at hindi kinaya ng doktor dito kaya pumunta kami sa Canada para dun magpaggamot. Hindi pa ko masyadong  nagkakamalay ay lumipad kami papuntang South Korea,  kaya paggising ko, nanibago ako sa paligid at napag alaman ko na nasa Korea na pala kami. Nagalit ako sa kanila at nagkulong sa kwarto ng ilang linggo kasi naalala ko yung pangako  natin sa isat isa at di maiwasang maguilty. Kaya yun, bumalik ako dito para maging bestfriend mo ulit."

"Ahhh, Ganun ba. Ang haba naman ng speech mo para kang nanggugumpanya. Pero, no choice naman ako ee, kasi ikaw lang yung kaibigan ko simula nung pinanganak ako, hahayaan ko pa bang mawala uli ang bestfriend ko?"

"Yan. Sorry Bestfriend, hindi na mauulit."

"Ayan ka na naman sa pangako pangako mo."

Hinila niya ako bigla papunta sa isang napakagarang kotse. 

One word. WOW

"Eh, san tayo pupunta?"

"Secret. Sakay na!"

"EEhh san nga?"

"Sakay na kasi, huwag makulit."

Wala nakong magagawa kaya sumakay nalang ako. Tss

[A/n: Himala sunod sunod yung UD ko, hehehe. Ginanahan eh. Hahahaha! Thanks for reading! :)]