Eetstoornis zou ook een scheldwoord moeten zijn

Papa en de weeg kamer

Mijn vader. Voordat de lockdown kwam kende ik hem eigenlijk niet zo goed. Mijn eigen vader. Ik wist alleen dat hij zijn moeder en tweelingbroer verloren was en eigenlijk niet echt een vader beeld had. Verder? Ja hij werkt veel. Heel veel. Ik zag hem alleen maar 's avonds en in het weekend. Nooit heb ik een goede band met hem gehad.

Totdat mijn een na laatste behandeling begon. Arfid. Kut eetstoornis. Mijn ouders moesten elke sessie mee. Ik als eerst de weegkamer in samen met mijn behandelaar. Het was zo'n kamertje van twee meter bij twee meter met zo'n bank die ze bij de huisarts ook hebben, een weegschaal en zijn ding om je lengte te meten. Hier kon ik eventjes mijn ei kwijt terwijl ik in mijn ondergoed op de weegschaal stond en mijn behandelaar haar hand over de monitor hield.
"Lengte?"
"één meter vierenzestig"
"Leeftijd?"
"Zestien"
"Je bent afgevallen"
"Oh"
Gelukkig...

Er kwam een klein bonnetje uit de monitor rollen, zo eentje die je ook bij de Albert Heijn kreeg als je voor de korte bon koos. Ik moest mijn kleding weer aantrekken en vertelde nog eventjes hoe het was bij de intake van mijn nieuwe behandeling. Ze knikte raakte eventjes mijn arm aan om te laten zien dat het goed kwam en samen liepen we naar de behandelkamer. Naja, het was eigenlijk een kamer die je ook in die verhoringsscènes van politieseries zag. Een zaaltje met een tafel en stoelen en een grote spiegel waarachter mijn ouders alles konden zien wat ik aan het doen was. Hels. 

Ik moest daar zitten. De eerst paar sessies samen met mijn behandelaar en daarna met mijn moeder erbij. Mijn vader mocht er niet bij zitten. Ik had toch niks met hem en hij zou toch voor mijn gevoel geen invloed op mij maken.

Ik moest een bord eten op eten. Macaroni was het de eerste keer. Afgrijselijk gerecht. Ik had het halve bord leeggegeten. Met tranen over mijn wangen en het braaksel hoog in mijn keelgat zitten. Toch is het gelukt.

Mijn moeder was in tranen. Mijn vader was emotieloos, zoals gewoonlijk. "Goed gedaan," kreeg ik van hem met een hand op mijn schouder. Mijn moeder vloog me natuurlijk om de hals. Moeilijk. 

Vanaf die dag was mijn vader bij al mijn behandelingen geweest. Zelfs bij mijn nieuwe behandeling bracht hij me elke keer. Voor het eerst was hij erbij betrokken na drie jaar behandeling hebben. Eigenlijk best fijn. Ik hoefde niet meer te verwoorden hoe het was of mijn behandelplan opnieuw uit te leggen. 

Vanaf dat moment werden mijn vader en ik iets closer. Niet veel maar wel ietsje. We botsen alsnog erg vaak. "Dat komt omdat we te veel op elkaar lijken," hoor ik dan van mijn vader.

Ja. Het is zo raar. Relaties met je ouders. Soms vraag ik me oprecht af of ze door zouden hebben wat ik allemaal doe en over lieg. Zouden ze het weten?