23.59. De tijd dat ik dit nu schrijf. De tijd dat ik me zo fucking kut voel en er niks mee kan. Geen psycholoog, vertrouwenspersoon en degene waar ik alles aan kwijt kan woont aan de andere kant van de wereld.
Het leven voelt leeg. Ik kan niet veel meer, ik wil niet veel meer. Doordeweeks werken en me afvragen wat ik kan doen. 's weekends feesten en drinken totdat ik niet meer kan. De blijheid opzoeken en de leegte verlaten. Ik zie iedereen plezier maken in zijn of haar leven en het is alsof dat van mij gepauzeerd is. Alsof iemand een pauze knop in drukt. Ik kan alleen anderen blij zien zijn en ik kan niet eens een sprankeling in mezelf vinden.
JE LEEST
Eetstoornis zou ook een scheldwoord moeten zijn
No FicciónMijn verhaal als (ex-)eetstoornis patiënt met een depressie en een hele hoop andere troep
