Eetstoornis zou ook een scheldwoord moeten zijn

Februari 2018

"De afgelopen tijden waren helaas kut en zwaar, omdat ik vandaag te horen heb gekregen dat ik al maanden met een eetstoornis in mijn kop rond loop... Ik heb vandaag te horen gekregen dat ik naar één of andere kliniek moet. Ik weet niet of ik daar moet blijven of eens in de tijd daar een gesprek heb. Ik ben zo bang. Ik wordt ook gek van alle conversaties die ik heb in mijn hoofd. De eetstoornis is denk ik aan het winnen en ik vind het niet erg"
- 18 april 2018, een bladzijde uit mijn dagboek nadat ik te horen had gekregen van de huisarts dat ik anorexia had.

"Denk je nou echt zo over jezelf?" hoor ik mijn moeder zeggen als ze mijn A6 notitieboekje van de HEMA heeft gevonden, met mijn brief naar mijn voormalige beste vriendin. Ze was in tranen. Dat weet ik nog als de dag van gisteren. Het was de avond dat mijn ouders erachter kwamen dat ik heel ziek was. Na een jaar van maaltijden overslaan, mezelf pijn doen en mezelf in slaap te huilen, waren mijn ouders toch tot de conclusie gekomen dat ik misschien hulp nodig had. 

Het was volgens mij in februari. 2018. Ik heb zo ongelofelijk hard gehuild. Zelfs mijn vader die immuun is voor gevoelens heeft één traan laten zien. Ik voelde me zo schuldig dat ik niet de perfecte dochter voor hun was. Ik kreeg ook nog eens een angstaanval dat ik een groot probleem zou krijgen als mensen bij mij uit het dorp erachter kwamen. Dan zou ik bekend staan als 'de kleindochter van hem... ja, die ene met persoonlijke problemen want haar hele familie is fucked up'.  

Ik weet nog wel dat ik om acht uur 's avonds ging slapen en die twee dagen daarna niet naar school ging. Zonder mijn vrienden te laten weten waar ik was en waarom ik niet naar school kwam. Ik kon het niet over mijn hart krijgen. Ik was zo verdrietig en ik moest een moment voor mezelf hebben om het er samen met mijn ouders over te hebben en om het gedoe zelf te verwerken. Die ochtend daarna was ik pas om twaalf uur wakker geworden.

In die twee dagen heb ik voornamelijk lang op bed gelegen, druk bezig geweest mijn fanfictie te schrijven, zodat ik even in een 'andere wereld' was (Kuch kuch, Jake Paul word je ook niet blij van lieve schat xD) en was ik met mijn moeder even uit lunchen geweest. Komisch, want ze was de dag daarvoor erachter gekomen dat ik anorexia en een zware depressie had. 

In die dagen werd ook de huisarts ingeschakeld die mijn gewicht bijhield. Ik mocht niet meer weten, dan dat ik 'tegen het ondergewicht aan zat' en 'je hebt geluk dat je ouders er op tijd achter zijn gekomen, want anders was het fataal geweest'. Ja, leuk om te horen als veertienjarige die twee dagen geleden erachter was gekomen dat het stoppen met eten anorexia was en dat het hebben van hele heftige gedachtes maar een depressie was. Gefeliciteerd meid, mag ik nu een sticker?

Ik weet nog dat ik het gesprek had na die twee dagen met mijn mentor. Mijn moeder erbij, want ik durfde het niet te vertellen. Het was niet tot me doorgedrongen en ik durfde het gewoon niet te vertellen. Ze was erg geschrokken en vanaf die tijd erg betrokken bij mijn herstellen.

De dag daarna op school ging ze een stukje uit de oase voorlezen (zo'n gaar boekje waar al die christelijke schooltjes elke dag een stukkie uit moesten voorlezen). Ze las een stuk voor over iemand met anorexia. Niemand had het door, maar elke keer als ze opkeek, keek ze mij aan en knikte ze even. Ik weet het nog zo goed, omdat het een enorme impact op me had gemaakt. Ze stond aan mijn kant en liet me hierdoor zien dat ik niet alleen was. Ik kon wel janken op dat moment. Het was zo mooi.

Elke week hield ze me na de Engels les tegen en vroeg hoe het ging, of ik al bij Rintveld, de eetstoorniskliniek, binnen was of dat ik nog steeds bij een organisatie voor 'probleemjongeren' zat. Goh, wat was die organisatie verschrikkelijk.

Ik herinner me nog die verschrikkelijke vrouw. Het was bij de gemeente. Ik moest elke keer met die vrouw in zo'n vergaderzaal gaan zitten en haar vertellen dat ik genoeg had gegeten in de afgelopen week. Ze deed niks. Alleen me vertellen "je MOET eten, want anders word ik boos". Ik heb zo mijn best gedaan om haar boos te maken, maar het was nooit gelukt...