Eetstoornis zou ook een scheldwoord moeten zijn

De postbezorger

Vaag beeld. Mijn hart klopt in mijn keel als ik elke keer aan deze gebeurtenis moet denken. Als ik mijn ogen sluit zie ik het zilver in het licht blinken. Het lemmet hield ik zo trillerig vast. Elke keer als ik nu mijn pols bekijk, zie ik de lijn al gaan. Verticaal, precies op de ader. Het is iets wat ik nooit iemand verteld heb. Bang voor de reacties en de schokken van mijn vrienden en familie...

Het is zo raar om er nu over te denken dat ik drie jaar geleden een einde aan mijn leven wilde maken, op deze afschuwelijke manier. Ik was mijn leven dus zo zat. Ik kan het me niet eens meer voorstellen. Het was zelfs nog voordat mijn ouders erachter kwamen dat ik anorexia had. Hoe het was afgelopen? Nou, ik zal het je eens vertellen. De deurbel ging. Mijn vader had weer eens een lading modelautootjes ingekocht die hij zou restaureren en doorverkopen (weird ass hobby, maar hij moet wat als hij eens niet werkt).

Het besef dat een postbode mijn leven uiteindelijk zou redden... damn da's wel heftig... drie jaar geleden heeft een fucking postbode mijn leven gered door op die verdomde deurbel te drukken om mijn vaders gare autootjes af te leveren. Hij was het begin van mijn herstel...

Ik kan me niet eens meer herinneren hoe hij eruit zag, ik zat zo in die spanning van die poging. Uiteindelijk ben ik zo blij dat die postbode kwam, want wat als ik het wel had gedaan? Dan had ik die reis van mijn leven met mijn opa gemist, had ik mijn twee liefste vriendinnen nooit leren kennen, had ik nooit zo genoten van mijn leven. Wat één deurbel allemaal kan betekenen.

Shit wat ben ik weer sentimenteel, jezus het is zo lang geleden dat ik heb geschreven, dat ik bijna niet meer weet hoe het moet. Mijn gedachtes vroeger waren zo'n mess, dat ik wel moest schrijven. Ik had mijn gevoelens ooit helemaal uitgeschreven. In zo'n klein A6 notitieboekje van de HEMA, maar toen mijn moeder het vond en het met tranen in haar ogen had gelezen, heb ik 'm verbrand.

Wat er in stond? Een brief aan mijn beste vriendin van toen. Om haar alvast voor te bereiden dat ik het niet lang meer zal uithouden hier op deze wereld. Bizar. Wauw, echt bizar. Dat ik zo fucking slecht over mezelf heb gedacht en het leven op deze wereld eigenlijk best tof is.

Er was echter één iemand die me bij zinnen hield. Ook al wist hij nergens van. Het was een jongen die ik had ontmoet op carnaval en mijn beste vriendin probeerde me aan hem te koppelen. Het was bijna gelukt. Hij was twee jaar ouder dan ik en we hadden samen gedanst met carnaval. Hij zal dit nooit lezen, maar shit wat heb jij mij zonder dat je het door had bij de realiteit gehouden. Vanaf het begin dat we elkaar ontmoetten. Jij hebt altijd ervoor gezorgd dat mijn ouders begonnen te twijfelen of ik wel echt met die vriendin aan het appen/bellen was. Gods jezus wat ben ik weer zo'n hopeloze romanticus, maar hij heeft me onbewust heel veel kunnen helpen.

Absurd... Echt absurd dat het zo heeft kunnen lopen...