✓ priority ⌗ jeno × jaemin

0.5

İki beden sahile ulaştığında Jaemin kendini kumlara bırakmıştı. Aşırı derece yorgundu aslına bakılırsa. Gece uyumamış, bir haftadır doğru düzgün beslenmemişti.

Jeno ise onun aksine biraz daha yürüyüp minik markete girdi. Elinde iki paket hazır makarnayla dışarı çıktı. (seol'ün ficlerinde acıktınız mı, hazır makarna yiyorsunuz bkz; cry for me, i just wanted to trust)

Jaemin'in yanına oturarak birini ona uzattı. "Al ye." dedi. Jaemin yemek yemek istemiyordu aslında. Ama o an açlığı vücudunun davranışına vurmuştu. Ve ona uzatılan makarnayı alıp yemeye koyuldu.

"Jaemin, neden böyle yaptığını bilmek istiyorum." dedi Jeno. "Ne yapıyorum?" diye sordu Jaemin.

"Bileklerine bunu neden yapıyorsun, kendinden ne istiyorsun?"

"Bunu bilmeni isteyeceğim kadar yakın değilsin bana. O kadar yakın kimse yok hayatımda."

"Bilmeme izin vereceğin kadar yakının olmak için ne yapmalıyım."

"Öyle bir ihtimal yok Jeno."

"Yemin ediyorum kimseye söylemem, hiç bir torum da yapmam istemezsen... yalnızca dinlerim lütfen?"

"Hayırdan anlamıyor musun sen?"

"Anlamıyorum gördüğün üzere... hadi anlat bana..."

Ofladı Jaemin. Ondan kurtuluşu olmadığı belliydi. Ve bir saat kalacağına söz vermişti.

"İyi, anlatayım o zaman. Ama araya girme yada bir tepki verme. Sadece dinle."

Jeno başını salladı, Jaemin anlatmaya başladı.

"Liseye başlamadan önce hiç bir sorunum yoktu. Gülerdim, eğlenirdim... Mutluydum desek daha doğru. Lisede, özel okula gitmeye başladım. Girdiğim sınavdan burs kazanmıştım çünkü. Bursla girdiğim ise üç hafta bile rahat geçiremeden herkese yayıldı. Sonra ise mutlu olmaya zamanım olmadı benim. Çünkü bursla girdiysen yeterli paran yoktur ve onlarla aynı statüde değilsindir. Evet, değildim. Yeterli paramız yoktu. Onlarla eşit olmadığımdan zorbalık görürdüm. Beni sevmezlerdi. Derslerim konusunda iyi olamadım. Gördüğüm zorbalık tüm çalışma isteğimi yok ediyordu çünkü. Ailem de bu konuda oldukça öfkelendi bana. Evde onların kızması, okulda gördüğüm zorbalık. Hayatım tam anlamıyla iğrençleşmişti. İkinci seneye girerken, devlet okuluna geçtim. Çünkü notlarım düştüğünden bana artık burs vermiyorlardı. Orada da özel okuldan oraya geldiğimden, ve ayrıca onların sınıfına sonradan dahil olduğum için beni sevmediler. Bu şekilde derslerimde bir ilerleme olmadı, notlarım hep düşük kaldı. Kimse benden memnun değildi. Bu beni değiştirdi. İnsanlar sürekli beni azarladığı için ben dünyaya daha öfke dolu biri oldum, ilk ve orta okuldan edindiğim tek tük arkadaşlarımı da aşırı öfkem yüzünden yavaş yavaş kaybettim. Şimdi ne bir arkadaşım var, ne de yaşamak için bir sebebim. Bunu -yani bileklerimi- yapmaya ilk karar verdiğim gün, annem hiç bir boka yaramadığımı söyleyip bağırmıştı bana. Ben de ona bağırdım, sanki sen çok bir halt başarabiliyorsun dedim. Ve sonra, babam bana tokat attı. O an ikisinden de nefret ettim. Odama çıkıp bileklerimi kestim. Aslına bakarsan, hala hayatta olmamın tek sebebi ablamın beni merak edecek kadar sevmesi. Şu dünyada sevdiğim tek kişi ablam. Beni merak etmemiş olsa, o gün ölürdüm. Annemlere kalsa bana bakmayacaklardı çünkü saygısızlık etmiştim ve ders almam için umursamamalılardı. Ne boktan bir yaklaşım. Siz umursamazsanız, ben de umursamam. Aptallar. Her neyse, sonuç olarak intihar ettiğimi ablam onlara söylediğinde, hastaneye gittik. İyileştikten sonra beni bir sürü psikoloğa götürdüler. Hiç birine hiç bir şey anlatmadım. Ne yapabilirlerdi ki, insanların davranışlarını ben değiştiremezlerdi. Şimdi de şu saçma kitap okuma şeyine gelirsem artık kendimi öldürmek istemeyeceğimi söylüyor. Bu kadar aptal olmaları iğrenç. Onlardan nefret ettiğimi bilmiyorlar. Beni ne hale getirdiklerini bilmiyorlar. Bunu onlar yüzünden yapıyor olduğumun bile farkında değiller... Sadece ölüp gitmek istiyorum. Mutluluğumu elimden alan herkesten uzağa gitmek, yok olmak istiyorum. Var olmak yorucu... ben artık dayanamıyorum... Ayrıca bir saat olmuş... İçimi dökmek iyi geldi aslında, teşekkürler. Umarım ölürüm ve bir daha görüşmeyiz."
diyerek gitmeye yeltendi Jaemin.

"Umarım yaşarsın ve bolca görüşürüz Jaemin." dedi Jeno. Ve o da kendi evine doğru gitmeye başladı.

_______
29.06.21

ıhıhıh