22

0.0

'. 'A smile can change everything' .'
O günkü havayı hala hatırlıyorum.22 ağustos 16.00 suları, güneşi son kez görüşümü hatırlıyorum,22 Ağustos 16.15 suları.
Şimdi ise tek bildiğim bana tahsis edilen numara;22.
Matematikte terim bolluğundan yakınırken şimdi neden saat ve dakikaları bile aklımda tuttuğumu sorabilirsin.
Çünkü artık bulunduğum ortamın sıcaklığı,kaçıncı katta ve nerede olduğum,ne olduğum,neyi görüyor olduğumu bilmiyorum.
Ortam biraz sıcaklaşıyor önce.
Sonra topuk sesleri duyuluyor.Sonra o geliyor.Hapşırmaya başlıyorum.Her yeri mor olarak görüyorum.Tekrar topuk sesi duyuyorum ve uykum tüm hücrelerimi felç edercesine etkisiz hale getiriyor beni.Belki dirensem uyumam.Ama direnmek istemiyorum,Ve kendimi boşluğa bırakıyorum. Her zaman yumuşak bir yere düşüyorum,ama uyumazsam hep sertliğe basıyorum.
Hiç yemek yemiyorum,en azından eski dünyamla ilgili bunu hatırlıyorum.Ama ihtiyaç da duymuyorum ki buna.
Bura ile ilgili çok fazla tuhaflık var,Ama hiçbirine kafamı yormak istemiyorum.
Yanımdaki silüetler kim bilmiyorum.Ben sadece göbeği kulaklarıyla paralel doktoru,ve rapunzeli tanıyorum.Bazen rapunzel bana şeker veriyor.
Şekerlerden her zaman kağıt çıkıyor.kağıtlara ne olduğunu bilmiyorum.Ama şekerleri yemiyorum.Doktor şekerleri geri alıyor.Sadece bir gün yaladım,sonra çok zaman geçti.Ama ne rapunzel ne de doktor geldi.
Bir gün ortam Mora değil sarıya büründü,o gün şekerim tekrar geldi.Ama içinde kağıt yoktu.Yemedim.
Rapunzel gelmeye devam etti.