22

0.3

Ege ile dakikalarca binayı gezdik.Dolaştığımız yerlerden bir daha geçtik.Sağa döndük, solu denedik.Galiba ben haklıyım.Bu binanın gerçekten bir çıkışı yok.Bunu ona nasıl söylerim hiç bir fikrim yok.
Ege dedim.Bakışları bana doğru çevrildi.
'Sanırım bu binanın bir çıkışı yok'
'NE'
Evet,sonraki ikimiz içinde tam bir "NE" anıydı.
'Öğlen hazırlanıyorum diye seni aradığımda dışarı çıkmak istemiştim.Yakınlarda bir koridora girdim.Kaybolduğumu hissetmeye başladığımda çıkışı  bir adama sordum ve hiçbir şey  söylemeden kolumdan tutup dışarı attı.Ayrıca hem buraya kaçırılarak geldim.Onlara yardım edince kurtulacak,hayatıma devam edeceğim sandım.Artık pekte öyle düşünmüyorum.Hem eğer binanın bizim çıkıp girebileceğimiz bir çıkışı olsaydı,orayı neden görmeme izin vermezlerdi ki?'
'Şimdi fark ediyorum,burada olan her şey bize normalleştirmeye çalışılıyor.Sosyal etkinlik işin geldim ama hiç bir şey olmuyor:bak herkese olmuyor gibi.Tuhaflıklar çok bariz gözümüzün önünde ama hiç kimse  sesini çıkarmadığı için normalmiş gibi görüyoruz.Sosyal etkinlik diye geldiğim yerin bir beyin inceleme merkezi olduğunu öğrendim ve hiçbir şey yapmadım.Sürü psikolojisi yaratıp bizi uyutuyorlar Irmak.Dedi Ege.
Sonrası birkaç saniyelik bir sessizlikti.Ama ikimizin de ne yapacağımızı düşündüğümüze emimdim.

Geldiğim günün akşam yemeğinde ya bizden ol ya da kötü şartlarda bizden ol dediler.
2 seçeneğimiz var;
1-'Kötü şartlar'ı seçip orada neler olduğunu anlamak.
2-Çıkışı veya çıkış yolunu bulup kurtulmak. Dedim.
Ege söze atıldı.
'Önce 2 dedi.Onlara iyi ve yakından gözükürsek bilgi toplayabilir hatta çıkış dahil birçok şeyi öğrenebiliriz.Eğer bulamazsak 1' i deneyelim.'
Cebimden telefonumu çıkardım ve saate baktım.25 ağustos,22.21.
'25 eylül 22.22. Eğer başaramazsak kötü şartları deneyeceğimiz tarih.'

Heyecan mı deniyordu bilmiyorum.Ama içimde bütün hücrelerimi sıkan onların yarattığı boşluktan yararlanıp boğazıma tırmanan ve orada beni boğan bir his vardı.
Bıraktığım elini tekrar kavradım.
'Yemeğe?' Diye bir nida işittim.Başımla onayladım ve yürümeye başladık.
Salona indiğimizde çoktan yarım saat geç kalmıştık ama kalabalık olmadığı için yine de kolayca yer bulmuştuk.
Ege elinde 2 tabakla çantamı bıraktığım masaya geri döndüğünde bende bardaklarımızı yerleştiriyordum.
10-15 dakika sonra dolu tabaklarla masaya dönüp oturduğumuzda 'Şarap içelim mi? Diye sordu.
Tabakları aldığımız yerin üstündeki şarap şişesini göstererek. 1-2 yudum alınmış gibi görünen şişeyi bardaklarımıza pay ettik.
Kendi kadehini de doldururken 'Bu şişe de havadan düşmedi ya.İllaki bir giriş-çıkış olması lazım'
'Bu bina hakkında daha bilmediğimiz çok şey var.'dedi.
'Güvenlerini kazanacağız dedik,ama nereden başlayacağız?'
'İletişime geçerek tabii ki'
Göz devirdim.Güldü.
'Bana bir zarf verildi.İçinde iletişim numarası diye tanıtılan bir numara vardı.Oradan başlayabiliriz' Dedim.
Sonrası diğer konulardan ve 3 GÜNDÜR tanıştığımız için birbirimizi tanımayla ilgili geçti.
Ege ilk görünümündeki 'playboy' izleniminden çok daha farklı,kitaplar içinde yaşayan,sakin ve renkli kalem aşığı bir çocuktu.
Anlatmasa da özellikle ortaokulda bunları sevdiği için 'Top' damgası yediğine kalıbımı basabilirdim.
Bu günki yemeğin sonunda da wattpad hesabını almıştım.Yemekten eli belimde çıkarken son bir kez salona baktım.
Daha sonra odama çıktık.Beni kapıda beklerden zarfı aldım ve kapı açıkken numarayı tuşladım.
Telefon çalarken kapıyı çektim.Telefon yaklaşık 10 saniye sonra açıldığında aklımda yaptığım bütün açıklama çöp oldu.
Şöyle ki heyecan basmış ve 'Ben kararımı verdim' demiştim.
Telefonu açan büyük ihtimalle bir muhasebe çalışanıydı.Yüzünün alacağı hali düşünsenize.Odanızda oturuyorsunuz,telefon çalıyor.İçerden titrek bir ses çıkıp diyor ki ben kararımı verdim.
Telefon ve de ortam birkaç saniye sessizliğe büründü.Sonra telefondaki erkek sesi 'Tamam,Irmak.Sizi görebiliyorum. Ege'yi de alıp 4 numarayagelebilirsin. Dedi.'