Voy por ti (leonetta,fanfiction,violetta,dutch)

Hs 11

"Kom laten we samen gaan lopen" zegt Leon.

"Waar gaan we naartoe?"

"Een verassing"

Ik knik kalm maar eigelijk ga ik op van de zenuwen.
Ik probeer mezelf te kalmeren maar het voelt alsof mijn buik ontploft.
Als Leon naar me kijkt dan .... dan...... ik weet niet hoe ik dit moet omschrijven het is als magie.

"Violetta!"

"Uhm ja..."

"Was je verzonken in je gedachten? ik roep je al een paar keer"

"Ow Leon het spijt me"

"Maakt niet uit het is eigelijk wel schattig"

Door zijn opmerking ga ik blozen ik kijk naar beneden om het te verbergen.

"En dat is ook schattig, dus stop met je verbergen."

Ik heb niet opgelet maar opeens zie ik waar we zijn.

Het park vlak bij de plek waar mama is begraven.

Ik kijk richting de begraafplaats.

"Oh nee ik had geen erg dat we hierheen liepen het spijt me Violetta"

"Nee Leon ik vind het fijn om hierheen te gaan"

Langzaam loop ik richting de begraafplaats.

"Papa wil hier nooit met mij heen. hij vind het te pijnlijk. maar ik word hier op een of andere manier word er vrolijk van. het is alsof mama mij nieuwe energie geeft. alsof ze zegt dat ik mijn dromen nooit op moet geven."

Leon staart me aan maar zegt niks

"Is er iets" vraag ik bezorgt.

"Nee ik vind het knap dat je er zo positief over denkt. ik vind het prachtig hoe je over haar praat"

Als we langs een kraampje komen koop ik een roos, haar lievelingsbloem, die leg ik bij haar gaf leg.

Dan voel ik langzaam een traan stromen.

"Violetta gaat het wel?"

"Dat zijn tranen van geluk Leon"

Hij trekt me naar zich toe.
Weer word ik warm vanbinnen en mijn buik ontploft.
Wat gebeurt er toch met me?

Dan kijkt hij me aan.
Zijn hoofd komt dichter bij dat van mij.
Oh nee wat gebeurt er.
Wil ik dit?
Hij komt nog dichterbij
En dan........

Heeeeeeeee v-lovers

Sorry dat ik zolang niet heb geschreven.
Vanaf nu komen er weer hs

Xxxxx