Real life thinkings

Atheneum...

Na de zomervakantie begon ik met een schone lei in een nieuwe klas. Het was een beetje onwennig. Ik was gewend om boven aan de sociale ladder te staan, maar het was dus letterlijk "schone lei". Niemand kende me en zoals alle nieuwen moest ik onderaan beginnen.
Ik heb in het begin van het schooljaar enorm veel fun gehad met mijn nieuwe atheneum vrienden. Ik begin mezelf aardig omhoog te werken, want zeg nou zelf, reputatie is alles toch?
We hadden de leukste ideeën, de gekste moves en de raarste verhalen, hier hoorde ik thuis!

Maar ook hier begon het langzaam aan af te nemen. Ik kreeg enorme ruzie met mijn ouders en ze besloten me naar een sociale werkster te sturen (dat is bijna hetzelfde als een psycholoog). Die besloot om elke week iemand langs te sturen bij mij thuis om te praten. Ook zouden er tests worden afgenomen om te kijken of ik autisme heb....

Op school ging het er ook niet beter om. Mijn best friend werd al jaloers als ik alleen maar naar een ander keek, mijn crush had me afgewezen en ik werd gezien als het "nieuwe" meisje. Langzaam aan begon ik het ook hier niet fijn te vinden. Ik werd schuwer, ik sprak nooit meer af, ik had geen zin in school en kreeg zelfs al buikpijn als ik eraan dacht. Ik weet niet, het leek wel alsof mijn leven geen nut meer had, alsof ik was gebruikt voor een doel en nadat die behaald was niemand meer energie in mij stopte.