Real life thinkings

Turn around

Voor lange tijd ging alles goed, echt! De zomervakantie was heerlijk! Even er tussenuit en even niemand zien van school. Wist je dat ik vroeger hield van school? Nu moet ik al kotsen bij het idee.

Zodra school begon ging het weer verkeerd. Alles wat ik deed was niet goed genoeg ook al deed ik zo mijn best! Ik voelde me eenzaam en sloot me af. Ik vertelde er niemand iets over, ik wou niet dat iemand het wist, maar op een dag kon ik niet meer.

Mijn moeder vond mij huilend op mijn slaapkamervloer met bebloede polsen. Ze schrok, dat weet ik wel. Ik wou gewoon echt niet meer. Ik kon het niet aan om nog een dag langer met mensen om te gaan of om op te staan of om sociaal te doen.

Dit gevoel is vaker terug gekomen. Ik weet dat het ernstig is en ik heb ook hulp nu. Ik heb in Hoogeveen een therapeut genaamd Linda die mij helpt.
Sinds een week heb ik nu ook medicijnen, antideprissevant of zoiets.
Ze smaken echt verschrikkelijk maar ik weet dat ik het doe om beter te worden.

Deze medicatie moet ik 9 maanden volhouden. De eerste weken zijn het moeilijkst. Alles wat ik voelde, alle pijn en verdriet, wordt versterkt. Ik heb het enorm lastig nu. Gelukkig is het vakantie en hoef ik niet naar school.

Vanavond is er een feest en ik ben best bang om iedereen te zien. Mijn beste vrienden weten wat er aan de hand is, maar natuurlijk snapt niemand het. Niemand weet hoe erg de gedachten zijn en het voelen van eenzaamheid en pijn. En ik denk dat dat maar beter is. Ik wil niet dat ze het weten. Ze moeten hun eigen, onbezorgde leven kunnen leiden.

En nu? Vraag je je misschien af. Nu doe ik mijn best boven water te blijven al is het makkelijker om gewoon te zinken. Ik ga proberen over te gaan naar 4vwo en om een sociaal leven weer op te bouwen. Ik ga thuis mijn best doen alles weer recht te zetten. Ik ga mij best doen. Ik hoop dat het genoeg is.