Real life thinkings

Mindfucked

Wauw. Een paar dagen geleden heb ik een van de meest schrikbarende openbaring gehad ever...
Ik was aan het praten, en praten, en praten samen met Marion, mijn sociale werkster. We waren aan het praten waarom het misging in gymnasium en ook in atheneum. En verrassend genoeg kregen we een antwoord!
Het blijkt, en het klopt ook naar mijn mening, dat ik het eerste half jaar heel erg mijn best doe erbij te horen, een status te krijgen. Maar dit had ook vele nadelen; lage cijfers, ruzie thuis en ik moet constant op mijn tenen lopen om niet door de mand te vallen.
De tweede helft van het jaar hou ik het niet meer vol. Ik zak letterlijk in. Ik beging steeds meer mezelf te zijn, maar omdat iedereen mij anders gewend is omdat ik me anders heb voorgedaan, wordt ik raar aangekeken en verlies ik ook een heleboel. Ik verlies dierbare dingen, zoals een hechte vriendschap tussen 6 meiden...
Ik reageer anders dan voorheen, doe anders, praat misschien zelfs anders. Het maakt me niet meer uit welke rang ik heb, waar ik sta in de sociale hiërarchie van school. Ik begin mezelf te zijn en het leek alsof niemand dat kon waarderen en daar werd ik enorm somber van. Op de lagere school kende iedereen elkaar door en door, als ik raar deed zeiden ze: 'dat is Fiore nou eenmaal.'

Ik weet dat ik dingen fout heb gedaan, en ik weet dat ik ze onherstelbaar heb gebroken. Maar dit is nooit, nooit mijn bedoeling geweest. Ik heb het verpest, en ik liet anderen daar voor opdraaien. Dat is laag en ik weet het. Ik vraag niet om vergiffenis, maar weet dat het me spijt...