Bilincimin esir olduğu dipsiz uykudan midemin kasılmalarıyla ayrıldım. Zihnim ne kadar yorgun ve uykuya muhtaç olursa olsun, bedenim uyanmam gerektiğinin farkındaydı. Midem bulanıyordu ve bir şeyler yemezsem kendime gelemeyeceğim de kesindi. Ama uyanmama rağmen açamıyordum gözlerimi.
Yüreğimdekine ek göğsümde de bir ağırlık vardı. Saçlarından gelen kokuyu alabiliyordum ama kımıldayamadım. Kalbimin üzerine yasladığı kulağıyla belki uyuyor belki de sadece dinleniyordu. Ona kırgındım. Yeşil topraklardan döndüğümde ben de çok yorgundum ve ben de onun göğsünde dinlenmek istiyordum. Ama o benimle kavga etmeyi seçmişti. Yeterince dağılmamışım gibi bir de kendisi yakıp yıkmıştı beni. Şimdi göğsümde dinlenirken, içten içe onu itmek istiyordum. Gelip de bende teselli bulmasını istemiyordum. Ama üzerimdeki kazağın nemli oluşu kımıldamama engel oluyordu. Ağlamış mıydı? Canının acıdığını hissediyordum ama daha önce hiç ağladığını görmemiştim. Bu örmek üzere olduğum duvarlarımı anında yerle bir etmiş olsa da ne için ağladığını bilmiyor ve bunu kestiremiyordum.
"Uyandığında anlıyorum artık. Kalkacak mısın?" Pürüzlü ve boğuk sesini duyduğumda gözlerim hala kapalıydı. "Evet." Diyebildim sadece. Üzerimdeki ağırlık yok olduğunda gözlerimi açmıştım ama ona bakamamıştım. Kalbim çok kırılmıştı ve gözlerim yaşlarla dolmaya çok müsaitti.
Doğrulup yatak başlığına yaslandığımda önce cama bakmıştım. Hava kararmıştı, böylece tüm gün uyuduğumdan emin oldum. "Yemeğe inelim mi?" Diye sordu. Sesinde benden çekindiğini belli eden bir şeyler vardı. Başımı iki yana salladığımda üstelemedi. Yemeğimi buraya getireceğini söyleyip çıktı odadan. Bir kere bile göz göze gelmedik.
"Seni hepimiz çok merak ettik." Sağ tarafımdan gelen sesle irkildiğimde yanı başımda duran küreye şaşkınlıkla baktım. İçindeki minik peri onda ilk defa görmüş olduğum bir dinginlikle bakıyordu bana. Öyle samimiydi ki aramızda bir bağ olduğunu kalbimin en derinlerinde hissettim.
"Kendimi tutamadım ve ne yaptığına bir göz attım. Öğrendikten sonra da ona söylemeye karar verdim. Sen yokken meraktan çıldırdı çünkü. İçine su serpmek istedim sadece. Biliyor musun, başta ondan hiç haz etmemiştim ama, eğer biri beni onun seni sevdiği gibi sevebilseydi, ben ona tüm ömrümü verirdim." Sözleri bende duvara çarpmış etkisi yarattığında kaşlarımı çatmıştım. "Gereksiz bir şey için yıllarını feda ettin. Sana da kızgınım. Yapmamalıydın."
Saçlarını tek omzunun üzerinde toplarken omuz silkti. "Perilerin bir sınırı yoktur. Orada tek başınaydın ve senin için endişelendim. Hem hala yaşayabileceğim 52 senem var. Pişman değilim." Kalan ömrünü öğrenmek beni daha beter bir hale getirdiğinde sıkıntıyla iç çektim. "Sana yasaklıyorum. Bundan sonra her ne için olursa olsun, 1 gününü bile harcamayacaksın. En kısa zamanda kurtaracağım seni o küreden." Yüzünde bir gülümseme belirirken beni işaret etti. "Sayemde zamanın değerini anlamış oldun. Umarım kendi ömrünün kıymetini bilirsin."
Sözleri üzerine düşünme vaktim olmadı. Chanyeol kapıyı çalmadan sessizce girdi içeriye. Bir an için göz göze geldik ve sonrasında çoktan sarılmıştı boynuma. Burnumun direği sızlıyordu. Her şey ağlamaya teşvik ediyordu sanki beni.
"Seni çok seviyorum. Hepimiz seni çok seviyoruz. Lütfen Sehun, yanlış kararlar verme. Öfkene yenilme." Kollarından ayrıldığımda ona olan bakışlarımda da kırıldığımı belli eden ifadeler vardı. Hiçbirini saklamaya çalışmadım.
"Sen de mi şüphe ediyorsun annemden?" Başını iki yana sallayıp inkar etse de gözleri başka şeyler söylüyordu. "Bahsettiğim şey bu değil. Jongin, sen yokken öfkesini kontrol edemiyor. Eskiden böyle değildi, ona ne olduğunu bilmiyorum. Ama sen bayıldıktan sonra göğsüne yatana dek sakinleşemedi. Onu kendine getiren tek şey sensin. Mantıklı düşünemiyor, dönüşüp duruyor, elleri titriyor Sehun. Şimdiye dek hiçbir şeyden korktuğunu görmedim. Ama senin için öyle çok korkuyor ki, nefes bile alamıyor. Bu yüzden anlıyorum onu. Seni ondan uzaklaştıran herkese, her şeye karşı öfke ve şüphe duymasını çok iyi anlıyorum."
