Kutsanmış: Ekenios'un Laneti

2. Bölüm: TESADÜF

ISAAC NEİL

Kalabalığı yarıp caddeye fırladı. Arabalara aldırmadan karşıya geçti. Gördüklerini anlamakta zorluk çekiyordu. Kalbi göğüs kafesini delecekti sanki. Vücudundaki adrenalin tavan yapmıştı, hayatında ilk defa bu kadar hızlı koşuyordu. Nefesi kesilene kadar koştu. Çok korkmuştu. Sırtını boyası eskimiş , demirleri açığa çıkmış yaşlı bir adam gibi eğrilmiş duvara yasladı. Aynı zamanda da arkasını kontrol ediyor o insanımsı yaratığın kendisini takip edip etmediğine bakıyordu. Hiçbirşey göremeyince her iki adımda bir arkasını kollayarak yürümeye başladı. Hangi semtte olduğunu bilmiyordu. Hızlıca gözleri ile etrafı tararken kirli sokaklar ve üzeri sprey boyalarla çizilmiş duvarlar dışında bir de yazısı belli olmayan bir tabela gördü. Sıkıntı ile iç çekti. Belki koştuğu yolları hatırlarsa bildiği bir yere çıkabilirdi. Ama  lanet olası beyni korkudan donmuşu. O yaratığın yüzü dışında hiçbirşey hatırlamıyordu. Sakinleşmesi gerektiğini anlayınca kaldırımın  kenarına oturup birkaç dakika bekledi. Bu sırada yoldan birinin geçmesini umuyordu. Şanslı gününde olsaydı eğer. Ve bugün yaşadıkları şanssızlığın ötesindeydi. Burada daha fazla beklemek istemiyordu, her saniye onun aleyhinde işliyor olabilirdi. Bunu düşünmek bile kalbinin tekrar hızlanmasına neden olurken birinin -sanırım bir kızdı- ona doğru koştuğunu gördü. Oturduğu kaldırımdan hızlıca kalkması ile gözleri karardı. Ellerini şakaklarına bastırdı. Hemofiliydi ve böyle şeyler sık sık başına geliyordu. Başının dönmesi yok olduğunda siyah saçlı kızın durduğunu ve arkasına baktığını gördü vücudu gerildi , elleri kendiliğinden titremeye, nabzı ensesinde atmaya başladı. Nefesini tuttu arkasındaki hırlamayı duyuyordu. Hemen kızın yanına koştu. Kızın arkasındaki yaratığı görene kadar. Kaçabilecekleri üç yol tıkalıydı. Önlerinde ve arkalarında yaratıklar sağında ise eski duvarlar . Tek seçenekleri kalıyordu ... Kızın elini tuttu ve arkasından sürüklemeye başladı.