Love is killing me

Hoofdstuk 7

Ik sta aan de bushalte. Klaar om naar huis te gaan. Nog 15 minuten wachten. Dat is te veel. Zeker als je alleen bent, want als er een vriendin bij je is, gaat de tijd snel maar nu, nu gaat te tijd te traag. Ik steek mijn oortjes in en zet mijn playlist op.

Music on, world off.

Ik sluit mijn ogen, maar lang duurt het niet voordat ik ze terug open. Ik voel iets op mijn neus, iets nat. Ik kijk naar boven.
"Shit"
Het begint te regenen. Dat ook nog. Ik kijk naar het buskotje maar die zit ondertussen al vol. Het begint te stort regenen. Raar genoeg kan het me niets schelen. Ik denk aan dat fijne moment van daarjuist. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Eigenlijk probeer ik er niet meer aan te denken, maar dat lukt niet. Ik zet mijn muziek harder. Ik word kletter nat. Op een rare manier doet het deugd. Alleen maar muziek. Ik sluit mijn ogen terug.
"Pas op!"
Ik verschiet super hard en kijk naar achter vanwaar ik de stem hoorde.

SPLASH!

"PIIEEEEPPPP"

"AAHHH!"

"Omg! Shit eah!" Roep ik. Fuck eah stomme bus! Er lag een plas water aan de kant van de weg. Rara, wat is er gebeurt? Pffff.
"Omg Lisa gaat het?" Zegt Jarne terwijl hij van zijn fiets stapt.
Natuurlijk moest hij dit zien. Weeral zo gênant! Hier sta ik dan, kletter nat.
"Ja, wat denk je nu?" Antwoord ik.
Jarne begint geniepig te lachen.
"Is het grappig ja?"
"Ja, eigenlijk wel."
"Oke ja, misschien een beetje."
We beginnen samen weer een beetje te lachen.
"Vrrooeeemmm"
"NEE! Fuck daar gaat mijn bus!"
Ik kijk met een pruillip en een droevig gezicht naar beneden.
"Oooh ocharme kom hier." Zegt hij.
Wacht... Even terug spoelen. Wat zij hij?
"Oooh ocharme kom hier."
Oke dit gebeurt dus echt? Hij geeft mij een knuffel? Maar, maar, huh? Waarom vind ik dit leuk? Nog geen 5 seconden geleden was ik bevroren door dat water maar nu heb ik het warm.
Ik knuffel hem.
"Hoe lang duurt het nog voor er een andere bus komt?" Vraagt Jarne. Ondertussen is het gestopt met regenen. Ik kijk op het bord.
"Pfff nog 20 minuten."
"Oei, ocharme!"
"Ja en ik ben helemaal alleen." Zeg ik met een droevig gezichtje.
"Alleen? Je bent toch niet alleen?"
"Jawel, tenzij gij wacht."
"Awel speciaal voor jou zal ik wachten tot de bus komt."
"Oooh dikke mercie!"

Ik voel me zo gelukkig. Zoals ik al vaak heb gezegd, dit heb ik nog nooit gevoeld. Behalve die ene keer...
Die ene keer... Dat weet ik nog, het is 2 jaar geleden. Het was "hem".

Feedback P.O.V. "Hem"
Ze lijkt me wel leuk. Ik bedoel, we zitten al een tijdje naast elkaar tijdens geschiedenis. En ondanks we toch altijd film kijken, praten we gewoon met elkaar.

Ik lach.

Ze maakt me altijd aan het lachen. Maar ik lach nooit alleen.
Want zij lacht altijd met me mee. En als ze lacht, stralen haar ogen als de zon. Oei, wat zeg ik nu? Haar ogen stralen altijd zoals de zon. Ik weet niet of dat dat komt omdat ze 's avonds weent en daardoor haar ogen zo mooi blinken, of omdat haar ogen nu eenmaal zo zijn.
We zitten bij geschiedenis. Opeens krijg ik een rilling, niet omdat ik het koud heb, maar omdat ik niet weet hoe ze gaat reageren als ik het haar zeg.
"Oei, heb je het koud?" Vraagt Lisa.
"Ja een beetje." Lieg ik.
"Ooh kom hier!"
Ze wrijft met haar handen over mijn armen. Het is een fijn gevoel want...

Ik hou van haar.