Let Me Know // Jungkook FanFic

♤1♤

Alarm çalmadığı için o gün okula geç kalmıştım. Okula vardığımda ilk dersin bitmesine az bir süre vardı bu yüzden dersin bitmesini bekledim. Ders bittikten sonra sınıfa girdim. Gözüm hemen Danbi'yi aradı. Fakat sınıfta ne o vardı ne de eşyaları. Merak etsem de bir süre kimseye sormadım neden gelmediğini. Pencerenin yanında ki boş sıraya oturdum ve dışarıyı izlemeye başladım. Aniden bir yağmur bastırdı. Ve ben yine tam o sıra da Danbi'yi düşünüyordum. Biraz sonra bana doğru yaklaşan Yun'ı gördüm. Anlamış olmasından korkmuyor değildim. Kısık bir sesle yanına oturabilir miyim dedi. Tabi ki diyerek ona yer açmak için biraz kaydım. Konuşmaya başladık:

-Onu mu düşünüyorsun? diye sordu.

Ne demek istediğini anlamıştım ama anlamamış gibi davranarak

-Kimi? diye sordum.

-Lütfen yapma kimi olduğunu sende biliyorsun.

-Sanırım biliyorum.

-Çok mu merak ediyorsun onu?

-Evet

-Hasta olduğu için gelmemiş.

-Nesi varmış? İyi miymiş?

-Sakin ol önemli bir şey değil sadece biraz üşütmüş.

-Sakinim ben zaten.

-Sanırım yalan söylemek konusunda biraz beceriksizsin.

-Hiç sanmam sana öyle gelmiş.

-Peki öyle olsun. Okul çıkışında biraz beraber yürüyebiliriz istersen.

-Olabilir.

-Tamam anlaştık çıkışta görüşürüz.

-Tamam görüşürüz.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nihayet dersler bitmişti. Çıkışta Yun'ı beklemeye başladım. Kısa bir süre sonra geldi. Merhaba dedi ve birlikte yürümeye başladık. Ona herşeyi anlatma kararı almıştım. Ama bunu diğerlerinin duymasını istemiyordum. Çünkü arkadaş çevrem oldukça genişti. Bu yüzden ilk önce Yun'dan bana söz vermesini istedim. O da sağolsun beni kırmadı hemen söz verdi. O ne anlatacağımı tahmin eder gibiydi ama bozuntuya vermedi. Ben lafa girdim:

-Danbi benim için başta arkadaş gibiydi ama zaman geçtikçe ona karşı farklı şeyler hissetmeye başladım. Sınıfa girdiğimde ilk onu arıyorum, gelmediği zaman sınıf üstüme üstüme geliyor bunlar küçük şeyler. Meselâ her yağmur yağdığında, her gece yatmadan önce aklıma o geliyo, acaba napıyo, beraber olsak ne yapardık, ne konuşurduk diye düşünüyorum. Sanırım kimse sıradan bir arkadaşını sürekli düşünmez, sürekli merak etmez. İşte böyle. Ama ona karşı tam ne hissettiğimi bilmiyorum. Bir an bana bir şey oldu ne hissettiğimi ne düşündüğümü bilmiyorum. Yun'a:
-Tüm konuştuklarımızı unut olur mu? diyerek yanından cevabı bile beklemeden hızla uzaklaştım.
Yun her ne kadar arkamdan seslendiyse de aldırış etmedim.
Bir an yüksek bir sesle irkildim.
-Hâlâ uyanmadın mı tatlım?
Bu annemin sesiydi. Bir an yataktan fırladım etrafıma bakmaya başladım. Ve odamda olduğumu fark ettim.
-Bütün bunlar küçük bir rüya mıydı? diyerek kendi kendime söylenmeye başlamıştım. Her ne kadar söylenip dursamda rüya olduğuna sevinmiştim.