Op Jacht Naar Mijn Stalker | GESTOPT

Plan Twee - Fase: Voorbereiding

Geüpload op: 23-6-2015

● Plan Twee - Fase: Voorbereiding ●

De duivel weet je naam, maar noemt je bij je zonde. God kent je zonde,maar noemt je bij je naam.

-Onbekend

Die morgen hangt er een soort spanning om mij heen die ik niet kan plaatsen. Etan blijft onbewust uit mijn buurt en zelfs van Ayden heb ik nog niks gehoord. In de limousine ben ik stil en probeert Jonn ook geen oogcontact te maken, zoals hij gewoonlijk wel doet.

Eenmaal op school kijkt iedereen zo gauw mogelijk weg. Ayden staat op zijn gewoonlijke plek - het enige normale van deze dag. Ik bespreek met Ayden mijn plannen voor de volgende dag. Omdat ik vandaag geen brief zal krijgen heb ik nog een dag de tijd om te plannen. Het belangrijkste onderdeel wordt Ayden, zonder hem zal het plan niet door kunnen gaan. Maar gelukkig stemt hij in.

Door de dag heen merk ik op dat Nola afwezig is, dit onder andere omdat er geen irritant gegiechel achter in de klas is, waardoor ik niet kan opletten in de les, maar ook omdat ik niet word geconfronteerd met haar lelijke woorden en nog lelijker hart.

Maar eigenlijk kan ik er alleen maar om juichen, ik had toch al geen zin om naar haar nasale stem te luisteren, het doet mijn oren pijn.

Zonder enige nieuwe gebeurtenissen die dag, stap ik weer in de limousine terug naar huis. Ook de terugrit verloopt stilletjes, maar anders dan eerst wisselen we dit keer een kleine glimlach.

Met een blik naar de keuken weet ik dat Miranda niet aanwezig is en in de huiskamer heeft Etan nog geen plaats genomen voor de tv, ook hij is dus nog niet thuis. Met en luide zucht loop ik door naar mijn kamer, het heeft geen zin om in de huiskamer te gaan zitten als er toch nog niemand aanwezig is, mijn kamer is dan veel comfortabeler.

Ik maak mijn huiswerk in een record tempo en weet dat ik nog ongeveer een half uur heb voordat Etan thuiskomt. Precies genoeg tijd om nog even de details voor mijn volgende plan uit te werken.

Ik pak hetzelfde schriftje als ik de vorige keer had gebruikt en kijk naar alle overgebleven opties. Nog vijf manieren als dit niet lukt. Ik kan hem wel onthullen, daar heb ik de hulp van de politie niet bij nodig, pas als ik weet wie het is, en bewijs heb, zal ik naar de politie gaan.

Een harde knal weerklinkt beneden. Ik herken het maar al te best. Etan slaat altijd met de deur als hij thuiskomt, maar hij is vroeg. Met een schudt van mijn hoofd sta ik op, het wantrouwige gevoel negerend. Het is Etan maar, denk ik naar mezelf.

Ik ren mijn kamer uit en de trap af, rechtstreeks in de huiskamer waar nu een grote doos staat. Heeft Etan iets meegenomen, vraag ik mezelf af. Opgewonden loop ik naar de doos toe en open de flappen.

Meteen hoge gil val ik achterover en krabbel ik zo ver mogelijk bij de doos vandaan om dan op wiebelende benen nog verder te gaan. Een klein déjà vu moment komt bij mij op als ik weer in de gang sta en snel mijn mobiel uit mijn broekzak haal. Etan bellen. Etan bellen, is het enige wat nog in mij opkomt. Hij komt wel. Hij beschermt mij wel.

De telefoon gaat over, mijn hart gaat drie keer zo snel als de pieptoon en zodra Etan opneemt slaak ik een zucht van opluchting. "Etan, help. Hij was in ons huis," zeg ik. En dan dringt het pas echt tot mij door. Als Etan deze misvormde kat niet heeft neergezet in de huiskamer - wat ik zeker betwijfel - dan moet het mijn stalker wel geweest zijn. Hij is in ons huis geweest. Hij is echt in ons huis geweest.

"Oh,nee, Etan." Ik barst in tranen uit, mijn benen trillen hevig, mijn knieën knikken en dan kunnen zijn mijn lichaam niet meer omhooghouden. Ik val met een harde klap op de grond, maar weet mijn mobiel nog net in mijn handen vast te houden.