Op Jacht Naar Mijn Stalker | GESTOPT

● Plan Twee - Fase: Ontwikkeling

Geüpload op: 15 april 2015

● Plan Twee – Fase: Ontwikkeling ●

"Kennis is macht. Kracht om kwaad te doen... of kracht om goed te doen. Macht zelf is niet kwaad. Dus kennis zelf is niet kwaad."

– Veronica Roth, Samensmelting

Plan twee zat simpel in elkaar. Iemand anders laten wachten in plaats van mijzelf. Simpel toch? Maar wie kan ik genoeg vertrouwen om daar te staan en te wachten voor mijn stalker. Ik heb vrijwel geen vrienden, op Ayden na, maar ik weet niet zeker of hij nu nog boos op mij is of niet. Natuurlijk hebben we beiden onze excuses aangeboden, maar Ayden is iemand die oude gebeurtenissen tegen je blijft houden, helaas.

Ik zucht hardop, mijn hoofd bonkt door de te harde muziek die uit mijn oordopjes komen, maar ik ben bang om ze uit te doen. Ik wil niks van het 'gesprek' horen dat Etan en mijn moeder nu aan het houden zijn. De hoop die ik vroeger altijd had is allang weg, geen vragen meer als 'zal mama eindelijk tijd voor mij hebben?' of 'luistert ze eindelijk naar Etan?'. Nee, ik weet dat ook dit gesprek niks zal veranderen, zoals altijd.

Ik voel mijn mobiel op mijn been trillen en het liedje in mijn oor verandert naar Aydens beltoon. Ik neem snel op, maar houd mijn oortjes in – ook al komt het geschreeuw er nu alweer doorheen. Etan is aan het woord.

“Ayden?” vraag ik met een zucht. Normaal ben ik altijd enthousiast om met hem te praten, maar mijn humeur staat het nu niet toe. Er is te veel om over na te denken en te weinig tijd of gedachte ruimte.

“Tegen wie schreeuwt Etan?” vraagt Ayden met een zucht van zichzelf.

“Mijn moeder. Ze kwam vroeg thuis om wat documenten op te halen die ze was vergeten. Etan was razend toen ze dit zei. Het is ongelooflijk hoe hij nog steeds de hoop kan hebben op normale ouders.” Ik schud snel mijn hoofd heen en weer om alle lelijke woorden uit mijn hoofd weg te drijven.

Etan was vroeger altijd al een mama's kindje, maar zodra wij ouder werden begonnen ze allebei meer te werken en minder aandacht voor ons te hebben. Het brak Etans hart. En toch hoopt hij iedere keer weer dat het ooit goed zal komen. Dat mijn moeder vandaag zo vroeg thuis kwam voor wat documenten en niet ons, brak zijn hart, nogmaals. Ik kon het haast in zijn ogen zie gebeuren, maar hij herstelde zich snel en rende achter haar aan om tegen haar te schreeuwen, een soort vergelding voor wat zij ons aandoet.

“Je kunt altijd naar mijn huis toe komen als je het geschreeuw zat bent?” Het is een aardig aanbod, een die ik niet kan accepteren. Mijn ouders hebben een hekel aan Ayden en dat weet hij. Jonn, die oh zo loyaal is aan mijn ouders, vertelt altijd waar ik heen ga en met wie ik ben. Zodra hij mij bij Aydens huis afzet weten mijn ouders al waar ik ben en zullen ze mij laten opbellen door de receptioniste – ja, een persoonlijk telefoontje ben ik niet waard.

De vorige dat ik bij Ayden was belde Elizmée, of ook wel bekend als Elize, de receptioniste van het ziekenhuis, naar mijn mobiele telefoon en eiste (op mijn ouders' verzoek) dat ik terug naar huis zou gaan en dat mijn ouders snel een bericht verwachten dat ik terug in de limousine ben gestapt. Elize zei dat als ik dit niet deed ik twee maanden thuis les zou krijgen. Normaal zou ik dit niet zo'n groot probleem zijn – ook al zou ik Ayden missen die twee maanden –, maar mijn thuis les docente is werkelijk verschrikkelijk. Gina weet altijd op mijn zenuwen te komen en is nog strenger dan alle leraren bij elkaar opgeteld van mijn normale school. Dit was dus geen optie voor mij en ik ben snel in de limousine gestapt met excuses aan Ayden.

“Je weet dat dit niet gaat. Mijn ouders zouden me vermoorden en mijn moeder is nu precies binnen handbereik. Nee, bedankt.” Met een zucht van verdriet gooi ik het schriftje met plannen op de grond en ga languit op mijn bed liggen.