Op Jacht Naar Mijn Stalker | GESTOPT

● Ontvangst Dag

Updated: 15-01-2015

● Ontvangst Dag ●

“Niets is meer verachtelijk dan respect gebaseerd op angst.”

– Albert Camus

Die middag, zodra ik thuis kwam, schreef ik alle verschillende manier om hem erbij te lappen op. Eén van die manieren zou toch moeten lukken? Woensdag zou plan één in actie gaan en misschien, als ik geluk heb, lukt het wel meteen, maar hij is slim, zover ben ik al te weten gekomen.

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik de bel hoor gaan. Mijn ouders zijn nog op het werk en mijn broer heeft nog school tot vier uur. Zelf verwacht ik vandaag niemand, ook al nodigt Ayden zichzelf zo nu en dan uit.

Ik rol mijn ogen bij de gedachte dat het Ayden weer eens is die voor de deur staat. Ik ren de trap af om hem niet te lang in de winterse kou te laten staan wachten op mij en open de deur dan met een grote zwaai. Meteen raakt de ijskoude wind mijn huid, het bijt.

Verbaasd, ben ik als ik zie dat er helemaal niemand bij de deur staat. Ik wil de deur weer dicht gooien, maar dan zie ik het pakketje op de grond liggen. Heel voorzichtig, alsof het een bom is, raap ik het op van de kleine laag sneeuw die er nu ligt. Ik kijk in mijn tuin, langs de bomen aan de overkant en zelfs even bij de buren, maar ik kan niemand vinden die dit hier neergelegd zou hebben.

Met trillen handen stap ik terug mijn huis binnen en sluit de deur met een schop van mijn voet. Ik kijk naar het pakketje in mijn handen met grote angst en twijfel even of ik het moet openmaken of niet. Het zou net zo goed iets kunnen zijn dat een van mijn familieleden heeft besteld, maar ik zie geen adres op de doos, wat betekent dat het niet met de post gegaan kan zijn.

Met uitgestrekte armen loop ik de woonkamer in en zet het neer op de eettafel. Ik haal een schaar uit de keukenla en steek het in de plakband. Ik kijk nogmaals naar buiten voordat ik langzaam de doos bij de flappen open.

De stank komt onmiddellijk uit de doos en ik moet mezelf tegenhouden om niet over te geven over de vloer. Een hand sla ik over mijn neus en mond heen en met de andere hand houd ik de flappen open om te kijken wat erin zit. Zodra het beeld mijn ogen bereikt ren ik naar de wc toe en geef over totdat mijn maag pijn doet en mijn hoofd tolt.

Ik leun achterover tegen de muur aan en houd mijn handen beschermend over mijn buik heen. Het beeld draait nog rond in mijn hoofd en het ziekelijke gevoel komt meteen weer omhoog, maar ik heb niks meer om over te geven. Met pijn kreunen dwing ik me om mezelf omhoog te hijsen en loop weer terug naar de huiskamer toe waar die vervloekte doos nog steeds staat. De stank is nu te ruiken door de hele kamer heen en ik pak snel mijn telefoon van de tafel zonder in de doos te kijken en loop dan zwakjes de kamer uit, de deur achter mij gesloten.

Mijn vingers vinden automatisch het bekende nummer van Etan, mijn broer. Na vier keer overgaan neemt hij eindelijk op en ik barst meteen in tranen uit. Mijn broer, altijd overbezorgd, zeker met alles wat er nu speelt, zegt meteen bezorgd, “Wat is er gebeurd?” Zijn stem klinkt paniekerig en ik hoor wat gerotzooi aan zijn kant van de lijn.

“Pakket... thuis.” Ik kan mijn zin amper uitspreken door de hevige snikken heen.

“Waar ben je nu?” Etan klinkt dringend, maar ook geruststellend om mij niet meer in mijn paniek te laten verdrinken.

“Thuis, hal,” snik ik. Ik duw mezelf tegen de muur aan om niet dichterbij de kamer te komen en klamp mijn mobiel stevig in mijn handen vast.

“Ik kom eraan. Blijf daar en blijf aan de telefoon hangen, begrepen?”