Op Jacht Naar Mijn Stalker | GESTOPT

● Plan Een - Fase: Uitvoering

Geüpload op: 26 februari 2015

● Plan Een – Fase: Uitvoering ●

“Kennis komt nooit te laat. Maar komt net op het moment dat je er klaar voor bent.”

– Manoj Arora, From the Rat Race to Financial freedom

De zenuwen slaan toe.

Jonn, die zich focust op de weg, kijkt af en toe nerveus naar mij op. Ik praat niet. Ik heb nog geen woord gezegd en in plaats van te spreken wiebel ik met mijn benen zenuwachtig heen en weer, schuif ik van de ene kant van de bank naar de andere kant, blijf ik met mijn nagels tikken op mijn benen en geef ik mezelf af en toe een kneepje om wakker te blijven. Dit vroege tijdstip is voor mij helemaal niks.

Ik weet dat Jonn doorheeft dat er meer aan de hand is waarvoor ik zo vroeg naar school ga, maar hij spreekt niet, hij zwijgt volledig en kijkt mij alleen zo af en toe bedenkelijk aan, twijfelend of hij zich zorgen moet maken.

Tegen de tijd dat we eindelijk bij school aankomen is het iets voor half acht en ren ik haast naar mijn kluisje toe om zeker te weten dat er niks in ligt voordat ik op de wacht ga staan net om de hoek van een ander kluisje. Ik open mijn kluisje zo zacht mogelijk, maar de klik weerklinkt door de hele hal heen. Ik kijk snel om mij heen, maar kan niemand ontdekken, ik ben echt vroeg, zelfs alle leraren zijn nog niet op hun positie om de leerlingen te controleren. De eerste leerlingen zullen vanaf tien voor acht gaan binnenlopen voor het voorschools nablijven.

Er ligt niks in mijn kluisje besef ik opgelucht en dan neem ik mijn plaats. Ik maak het mezelf comfortabel, omdat ik hier best nog wel een poosje kan zitten. Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en zet de camera klaar om te gaan filmen voor alle zekerheid. Ik moet bewijs hebben als ik naar de politie wil gaan stappen. Wat ik zeker zal gaan doen.

Seconden worden minuten, minuten wordt een kwartier en een kwartier wordt een half uur. Op dit moment stromen de leerlingen al door de gangen heen, maar er is niemand die te dicht bij mijn kluisje komt, op de leerlingenkluisjes naast de mijne dan na.

Ayden heeft mij ge-sms’t dat ik niet op hem moet wachten om naar mijn eerste les toe te gaan, want hij is ziek. Ik weet niet of hij de waarheid spreekt of dat hij mij gewoon wilt ontwijken, maar als ik hem bij de eerste les niet zie dan weet ik dat hij echt ziek thuis is. Ayden zou nooit spijbelen.

Mijn potlood tikt zenuwachtig tegen de tafel aan, mijn blik schiet om de paar seconden naar de klok toe. Ayden is er nog niet. Ik controleer nog een keer de klas, hier en daar krijg ik wat nijdige blikken van meiden die jaloers zijn en jongens die ik nooit een kans heb gegeven. Ondertussen kijk ik al recht over ze heen. Behalve bij Nola. Nola Rosegaar.

Nola was mijn beste vriendin in de eerste klas, maar het typische meisje dat probeerde hogerop te komen via het rijke meisje van de school. Toen ik hoorde wat zij daadwerkelijk allemaal over mij dacht heb ik haar zo snel mogelijk gedumpt. Mijn broer had nog gevraagd of hij haar een lesje moest leren, maar ik heb hem vriendelijk afgewezen, wist hij veel dat ik haar al had vernederd voor de hele school.

Het is goed te raden wat er daarna is gebeurd. Zij werd harder dan ooit en zorgde ervoor dat iedereen een hekel aan mij kreeg. Niet dat ik voor dit fiasco zo sociaal was. Ik wist de risico's van rijke ouders hebben en was voorzichtig. Niet voorzichtig genoeg dus.

Mijn aandacht wordt getrokken door een situatie voor in de klas. Ayden. Hij is toch naar school gekomen.

Ayden debatteert met de leraar over het feit dat hij technisch gezien niet te laat is, in Amerika is school tenslotte nog niet begonnen. Ik schuif mijn hand voor mijn mond om de lach die wilt ontsnappen terug te dwingen. Uiteindelijk geeft de leraar het op en stuurt hem naar zijn plaats toe. Naast mij.