The Bullet's Affection [Battle Above the Clouds Series #3]

BULLET-21

"This is a confidential mission."  binigyan kami ng form at pinapirmahan.

HIndi ko na ito binasa dahil alam ko namang it's a form na nagsasabing hindi puwedeng ipaalam kahit kanino ang misyon. Pagkatapos ng ilang diskusyon ay bumalik na kami sa aming mga puwesto. 

After an hour dumating na ang private plane na sasakyan namin. Nica went to my side and whispered something.

"Isabela pala pupuntahan natin." aniya at ipinakita ang kaniyang form.

Napasapo na lang ako ng noo at tumango. Sana binasa ko pala. Since confidential nga, iba ang sinabi ng head sa meeting noo.

SAbay kaming pumasok ni Nica sa eroplano at naupo magkatabi. They just reminded us some safety tips and finally we departed. Habang nagbabasa ako ng libro ay tumayo ang isang captain sa harap.

Mayroong nagbahagi ng mga ballpen sa amin. It looks like an ordinary pen but i know it's not. Maari itong poisonous o di kaya ay isang tracker.

"Kilala naman ang mga terorista. Mga medical personnel ang hino-hostage nila. Always carry those pens with you. It is built with gps tracker and if you are in danger just press the button on it's side. Mano-notify kaagad ang headquarters. Understood?!" paliwanag niya.

"Sir!Yes!Sir!" sabay sabay naming sagot.

Bumalik si nica sa pag-idlip habang ako ay matagal na tinitigan ang ballpen na iyon. I hope i won't use you there. I put it on my pocket and continued reading my book. 

Habang nagbabasa ay napatingin ako sa bintana. 'Will Vincent be there?' tanong ko sa aking sarili. Ther's a very low possibility na nandoon siya dahil posibleng nasa Mindanao talaga ito.

"We are arriving at the military base. Please fasten your seatbelts. Over." radiyo nung piloto.

GInising ko si Nica upang ipaalam na narito na kami. We are really in the forest part of Isabela. We fastened our seatbelt  as we descend at the airbase. 

Pagkababa namin ay sinalubong kami ng ilang ilitar at mga doktor. They welcomed us with a big smile on their faces. Pagkatapak na pagkatapak ko pa lang sa lupa ay nakaramdam na ako ng kaba.

"OMG! Hindi naman ako na-inform na instagrammable naman pala dito!" sigaw ng isang nurse.

"Gaga as if makakapag-post ka diba?" baling sa kaniya ni Nica.

A man on his forties came to us. Iginaya niya kami patungo sa isang tent. Sinabi niyang ito daw ang tutuluyan namin. Maayos naman ito ay may mga divider ang bawat kama. 

Umalis si Nica kasama ang isang doctor dahil nagprisenta siyang siya na ang dadalo sa briefing. Pagkatapos kong ayusin ang mga gamit ko ay nahiga ako sa kama. Tanging libro at mga medical stuffs lang ang dala namin. Bawal ang gadgets.

"Doc, kakain na raw po." yugyog sa akin ng isang nurse. 

Pagtingin ko sa aking wristwatch ay alas sais na ng hapon. Nakaidlip ako. Tumango lang ako sa kaniya at sinabing susunod na lang. Inayos ko muna ang aking sarili upang prisentable naman ako doon.

Pagkalabas ko ng tent ay may humila sa akin papunta sa likod. A man hugged me and i can sense the familiarity.

"Vincent?" tawag ko sa kaniya.

"Ma'am," bulong niya sa akin.

I hugged him tight. Na-miss ko siya sobra. Hindi ako makapaniwalang nandito rin siya. Para akong nagkasigla dahil sa kaniyang presenya.

"I missed you..." wika ko sa kaniya.

Tumango ito sa akin at dinampian ng halik ang aking noo. Hahalikan niya sana ako nang biglang may tumikhim sa aking likuran. Napabitaw kami sa isa't isa at humarap dito.

"Ka-inggit. Ituloy niyo na nga!' wika ni Nica at nag-walk out. 

Sabay kaming natawa ni Vincent dahil sa tinuran nito. We both held each other again. Destiny really makes it way for us every time.

"How long will you stay here?" tanong niya sa akin.

Tapos na kaming kumain kanina at ngayon ay nandito kami sa likod ng isang truck. Nakaupo ako likod nito habang siya ay nakatayo sa harap ko.

"2 weeks lang." sagot ko sa kaniya.

"That's short but let's make each day memorable. Mamaya gumising ka ng alas kwatro, hihintayin kita dito." wika niya.

Napatingin ako sa kaniya. "Saan tayo pupunta?" tanong ko sa kaniya.

"Surpresa." tipid nitong sagot at naupo sa tabi ko.

Isinandal niya ang kaniyang ulo sa aking balikat. He played my fingers before interwinding it with his. Hinalikan niya ang likod ng aking palad.

"I wish I can marry you now." mahinang sabi nito."Pagkatapos ng misyon ko dito papakasalan na kita." 

Lumayo ako sa kaniya upang tignan kung nagbibiro lang ito. He remained serious as he stands infront of me. 

"Promise me, Stacey. You take care of yourself kahit wala ako sa tabi mo." seryoso niyang wika.

I smiled at him and crossed my heart. "I promise. Ikaw rin. Always some home safe and sound." i told him.

He smiled at me and gave me a swift kiss. Bumalik siya sa pagkakaupo at itinuro ang buwan.

"Ang buwan ang siyang nagbibigay ng liwanag sa kadiliman." bulong nito sa akin. "Ngunit ikaw ang nagbibigay ng liwanag sa aking buhay." patuloy niya.

Napangiti ako. "Banat ba yan?" tanong ko sa kaniya.

"Stacey, my life was covered in darkness before. But the time you entered it, i finally find the light again." 

Nakaramdam ako ng saya ngunit may kasama itong kirot. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. I always feel the butterflies when he become poetic but his lines hits different this time. 

"Do we have a problem?" i asked him.

Umiling ito sa akin. "Let's stay like this for a few minutes, ma'am." wika niya at niyakap ako.

"I always find my light when I am with you, Sir." bulong ko habang yakap yakap namin ang isa't isa.

We stayed like than in few minutes. Nang kumawala na siya ay tinulungan niya akong bumaba. Hinatid niya ako sa tinutuluyan naming tent.

"Alas kwatro ha?" paalala niya bago siya tumalikod.

I waved at him and watch him disappear at the dark. Papasok na sana ako ng tuluyan sa tent nang maramdaman kong may nakamasid sa akin mula sa kakahuya. Tumingin ako doon ngunit wala namang tao. 

Pinagwalang bahala ko na lamang ito at tuluyan nang pumasok sa loob. Nakatulog na silang lahat kaya isinara ko na ang zipper ng tent at nagpalit ng damit pantulog, Maaga pa akong gigising bukas.