The Bullet's Affection [Battle Above the Clouds Series #3]

BULLET-22

4:20 a.m

"Malayo pa ba?" tanong ko kay Vincent.

Ngumisi lang siya sa akin at inalalayan umakyat. Halos bente minutos na kaming umaakyat sa bundok ngunit hanggang ngayon ay hindi pa kami nakakrating sa aming patutunguhan. Mabuti na lang at hindi maputik ang daan dito.

"We are here!!" 

Napaawang ang bibig ko nang makita ang tanawin na nasa harapan namin. I can see from here the mountains and the sun. He never failed to surprise me.

"Sunrise with you!" masayang sigaw ni Vincent at inilatag ang isang banig.

"Paano mo nahanap tong lugar?"tanong ko.

Umupo siya sa tabi ko. "Nung nagroronda kami." sagot niya.

Pinanood naming dalawa ang unti-unting paglabas ng haraing araw sa likdo ng mga bundok. It'd be more perfect sana kung may camera kami.

Binigyan ako ni Vincent ng isang canned coffee na baon namin. We both have a tossed before drinking.

I'll enjoy this moment for now. Mamaya ay busy na kaming lahat dahil sa gagawing medical mission para sa mga scount rangers. I rested my head on Vincent's shoulder.

"Did you liked it?" he asked me.

"I loved it." i responded softly.

He gave me forehead kiss and wrap his arms around my waist. Napangiti ako nang maalalang palaging sunrise ang date namin.

"Why sunrise?" tanong ko.

"I don't want to watch sunsets with you."seryosong wika nito.

"Because sunrise means hello and sunsets means good bye to me, ma'am." Paliwanag niya. "And I don't want to say good bye to you."

Naalala ko ang sinabi niya sa akin noon sa antipolo. Sunrise means hello and sunsets means goodbye. Then I wish he's with me every sunsets.

"Let's take a picture." wika niya.

Nagulat ako nang may inilabas siyang isang polaroid camera sa kaniyang bulsa. Itinaas niya ito at itinutok ito sa amin. I kissed his cheeks while he was smiling at the camera. Natawa kaming dalawa habang pinapanood ang mga ito. 

The photo came out from the printer and he hand it to me. "Sakin to?" tanong ko sa kaniya.

"Oo tapos akin naman yung isa." ipinakita niya sa akin ang litrato.

Tumayo siya mula sa pagkaka-upo at hinila niya ako patayo. I stared at him because he was smiling widely.

"I LOVE YOU STACEY RVYNZ CHUA!!!" sigaw niya.

I blushed because of what he is doing. He became weird this past few days but sweeter. He always hugged me and kiss me.

"I LOVE YOU MORE VINCENT ENRIQUEZ!!!" sigaw ko rin sa kawalan.

We both laughed at our silly actions. Napatigil ako sa pagtawa nang bigla siyang sumeryoso. He stared at me for a long time while I am smiling. Bigla siyang may inilabas na maliit na kahon sa kaniyang bulsa.

I was blinking many times while secretly pinching my hands. Lumuhod siya sa isa niyang paa at binuksan ang kahon. It's a ring.

"I know this is quite fast. Stacey, i will not say anymore dramas just like in the novels. Will you marry me, ma'am?" tanong niya.

I couldn't help but to shed tears. I thought hindi ko na mararanasan ito sa tanang buhay ko. I nod at him.

"Yes. Yes, sir!" masayang sagot ko.

He lift me up in the air while I am hugging his neck. Ibinaba niya ako at isinuot ang singsing sa aking daliri. I kissed him on his lips because of happinness. 

That day was the best day of my life. Masaya kong tinapos ang araw na iyon. We celebrated the engagement at the camp. Akala ko matagal kong makakasama si Vincent sa Isabela ngunit kinailangan niya muling magtungo sa Cagayan.

"Wait for me at home, ma'am." he said before leaving.

"Take care." i whispered at him.

Ang 2 weeks na mission namin dito ay na-extend ng isa pang linggo. I spend my time giving medical advises to the people. Masaya na rin ako dahil nakakapagbigay lingkod ako sa mga tao na hindi kayang magtungo sa malalaking hospital.

It is lunch time and nagpapahinga kami nina Nica sa tent. Kakatapos lang naming kumain ngayon at nakahiga kami. Walang anu-ano'y may tumatakbong sundalo patungo sa tent.

"Doktora! May nabaril pong residente!" sigaw niya kaya napatakbo kaming lahat sa isang tent. 

Pilit na pinapatahan ng ilang nurse ang mga siguro'y kamag-anak nung biktima. Lumapit si Nica dito at sinuri ang tama. She looked at me. Sinenyasan niya akong lumapit sa kaniya.

I gasped when i saw where the bullet went it. It is on the side of his heart. Masuwerte ang pasiyente dahil hindi direktang tumama sa kaniyang puso ang bala.

"Ako na dito, Dr. Chua. May isa pang pasiyente sa bayan at kulang ng espesiyalista sa health center." nagmamadaling sabi ni Dr. Gomez sa akin.

Tumingin ako kay Nica at tumango bilang paalam. I get my kit and asked the nurse to come with me. Ihinatid kami ng isang sundalo sa health center.

"Ma'am, babalikan ko po kayo mamaya dito. Na-flat po kase yung gulong natin." wika nung sundalo at itinuro ang gulong.

"Sige, sir." 

Walang tao sa health center bukod sa isang nurse at yung pasiyente. I looked at his wound on his stomach. Ano ba kasing nangyari? Nagsuot ako ng gloves at sinimulang tanggalin ang bala.

"Arrghhh--" ungol nung pasyente.

"You are lucky. Hindi kagaya nung pasyente namin sa kampo." wika ko sa kaniya.

Gulat itong napatingin sa akin. "Buhay pa siya?! Isa iyong demonyo! Mamatay tao!" sigaw niya.

I glared at him because of what he did.  Nang matapos kong tahiin ang sugat niya ay tumayo na ako para maghugas ng kamay.

Nang matapos akong maghugas ay may narinig akong sigaw sa loob kaya tumakbo ako papalapit doon. Nanginig ako sa takot nang biglang may magtutok ng baril sa akin at pinaluhod ako.

"Wag! Wag niyo po akong sasaktan!" sigaw nung nurse na isinama ko kanina. 

She looked at me helplessly. "A-anong kailangan niyo?" pilit kong pinapatapang ang sarili ko.

"Ikaw." seryosong tugon nung tumutok ng baril sa akin. "Ikaw ang kailangan namin."

"Wag nang masiyadong tanong. Dalhin niyo na yang doktor!" sigaw nung lalaking naka-itim.

Pumalag ako nang bigla nila akong hilain ngunit pinukpok ako ng isa sa kanila ng baril. I felt dizzy after that. I only saw the nurses shouting but i can't hear them.

"V-vincent..." mahina kong wika bago nilamon ng kadiliman ang nakikita ko.