Vernieling | ✔️

zaterdagochtend

Aan het ontbijt durfde Noor de blik van meneer Van Lanschot niet te ontmoeten. Lotte was opgewonden aan het vertellen over de uitstap naar Maastricht van gisteren en Daan luisterde aandachtig. Hij stelde op de juiste momenten vragen.

Onder tafel gaf Storm Huron stiekem een worstje en Noor kon de grijns van Johan zien. Ze gaf haar dochter een strenge blik. Storm sloeg onmiddellijk haar grijze ogen neer.

De bekendmaking van het schilderij van gisterennacht van Lotte had Noor nog meer verwacht. Zodra ze terug in bed lag, had ze gespeeld met het idee om Leon, de eigenaar van de galerie in Heerlen, te contacteren. Ze wist dat Leon alle gegevens van zijn klanten bijhield, maar dat idee had Noor meteen verworpen.

Nee, dat was te dramatisch. Het kon toeval zijn.

Maar Noor wist intuïtief dat het geen toeval was.

Ze voelde zich ziek. Ze nam een slok thee en concentreerde zich op de kiwi die ze net doormidden had gesneden. In haar schoot balde ze haar vrije hand tot een vuist.

Adem in, adem uit.

"Johan, wil jij met mij en Huron in het bos spelen vandaag? Alsjeblieft?" vroeg Storm opeens uit het niets. Ze onderbrak de uitleg van Lotte abrupt, die Storm bijna met open mond aanstaarde.

Ook Noor staarde haar dochter met grote ogen aan. Had haar dochter nu echt meneer Van Lanschot met zijn voornaam aangesproken? Met Johan? Zelfs bij de gedachte aan die naam schoot een pijnscheut doorheen haar hart.

"Natuurlijk," antwoordde meneer Van Lanschot vlotjes, alsof hij deze vraag al had verwacht.

"Maar, lieveling, we gingen vandaag toch wandelen?" wierp Lotte voorzichtig tegen, met een tersluikse blik op Noor.

Noor fronste. Had ze die blik ingebeeld? Ze wisselde een blik met haar man, die zijn schouders optrok.

"Dat kan vanmiddag ook nog," besliste meneer Van Lanschot, terwijl hij Storm een warme glimlach toewierp. Noors buik kromp in elkaar bij het zien van die lach en haar vingers omhelsden het zoutvaatje stevig.

Naast haar voelde ze hoe Daan heen en weer schoof op zijn stoel. Haar man wist geen raad met de situatie en zijzelf wist ook niet of ze moest ingrijpen of niet.

Gelukkig stond meneer Van Lanschot net op van tafel. Hij depte zijn mond met zijn servet en gooide zijn servet toen op zijn bord.

"Goed, ik ga mij omkleden als ik met jou en Huron het bos inga, Storm. Zie ik je over tien minuten onderaan de trap?"

"Super, Johan." Ook Storm wilde opspringen, maar een strenge blik van haar vader bracht haar al snel op andere gedachten. Ze kauwde plichtbewust op haar stuk toast voordat Daan knikte dat ze kon opstaan.

Toen de deur achter meneer Van Lanschot was dichtgevallen, zakte de houding van Lotte in elkaar, alsof ze een marionet was en iemand haar touwtjes in één haal doorgesneden had. Ze schoof haar bord van zich af en stond op.

"Is er iets niet in orde, mevrouw Van Lanschot?" vroeg Daan bezorgd.

Lotte schrok op. "Nee, nee, het ontbijt was prima in orde, dankjewel. Ik heb gewoon een beetje hoofdpijn, geloof ik."

Daan knikte begrijpend. "Natuurlijk. Wilt u een aspirine?"

"Dat is heel lief, maar ik heb wel een paracetamol in mijn toiletzak. Excuseer me." Met die woorden stond Lotte op van tafel.

Noor legde haar lepel neer en vouwde haar handen onder haar kin. Daan staarde verwonderd naar de plaats waar Lotte had gezeten, voordat hij naar zijn vrouw keek.

Noor glimlachte bij het zien van die blik. Ze kende haar man door en door en wist precies wat hij dacht van meneer en mevrouw Van Lanschot.

Over tafel reikte ze naar zijn hand en kneep er even in. "Niet iedereen is zoals wij in die wittebroodsweken, lieverd," zei ze, met een zachte glimlach.

Daan grijnsde en stond op. "Ik ruim wel af."

Ook Noor stond op. "Dat is erg lief van je. Dan maak ik de suite klaar voor het koppel uit Eindhoven dat vanavond aankomt."

Tijdens het poetsen kon Noor het verdriet, dat tijdens het ontbijt terug opnieuw was opgeweld, langzaam maar zeker wegduwen. Op een trage manier stofzuigde ze de baksoda uit het brede tapijt. Dat had ze daar gestrooid om nare geurtjes te verwijderen. Ze ververste beddenlakens, schudde kussens op en liet de tijd passeren door de zilveren fotolijstjes en andere snuisterijen op de commode in een nieuwe opstelling te zetten.

Zodra ze daarmee klaar was, verlegde ze haar aandacht naar de bibliotheek. Op een geroutineerde manier nam ze stof af van de vele boeken en dweilde ze de gemarmerde tegelvloer. Eigenlijk had Noor hulp om de grote ruimtes van het landhuis te poetsen, maar vandaag kon ze de afleiding wel gebruiken.

Net toen ze klaar was, liep Lotte de bibliotheek binnen.

"Oh, stoor ik?" Aarzelend bleef mevrouw Van Lanschot in de deuropening staan.

"Nee hoor, ik was net klaar." Noor droogde haar handen af aan haar schort en glimlachte vriendelijk. "Kan ik u ergens mee helpen, mevrouw Van Lanschot?"

"Ja, eigenlijk wel. Je hebt ons gisteren zo goed geholpen met je aanbevelingen. Misschien weet je wel een goede wandeling in de buurt? We willen vanmiddag graag wandelingen, en erna thee, waarschijnlijk."

Noor glimlachte. "Ja hoor, in Voeren, net over de grens, zijn heel erg mooie wandelingen. Het is een beetje een vergeten streek hier in Nederland, maar -" Noor werd onderbroken door het gelach van haar dochter, dat door de open ramen naar binnen kwam.

"Nee, Johan, niet kietelen, aaaargh -" Storm barstte uit in het schaterlachen, gevolgd door het gegrinnik van meneer Van Lanschot.

Dat geluid bracht Noor jaren terug in het verleden en even verloor ze zichzelf in herinneringen, herinneringen die opeens aan de oppervlakte waren komen drijven en op de loer lagen om haar mee naar de dieperik te sleuren.

Noor deed haar uiterste best om de geluiden van buiten te negeren, maar Lotte staarde verlangend uit het raam. Johan werd op de hielen gezeten door Storm op het grote grasperk. Huron, de golden retriever, volgde hen op de voet en blafte opgewonden.

"Het doet me pijn om Johan zo te zien," zuchtte Lotte. Haar hand greep het gordijn vast, alsof ze steun nodig had.

"Mevrouw?" vroeg Noor beleefd.

Lotte keek nog steeds naar buiten.

"Ik kan geen kinderen krijgen," biechtte Lotte op.

Noor keek onmiddellijk naar Johan, die met een brede glimlach Storm in het rond gooide. Er ging iets triomfantelijks van de scène uit.

"Uw man weet het niet?" vroeg Noor op een trillende toon. Het antwoord wist ze al.

"Nee, ik kan het niet tegen hem vertellen. Hij wilt zo graag kinderen om de zaak verder te zetten. En kijk hem, hij is zo geweldig met kinderen. Wie ben ik om die wens af te nemen?"

Met die woorden draaide Lotte zich om en verliet het vertrek.

Noor bleef diep in gedachten naar buiten kijken.