Vernieling | ✔️

vrijdagnacht

Die avond kon Noor de slaap niet vatten. Naast haar snurkte Daan tevreden. Zijn arm lag beschermend om haar bovenlichaam heen.

Noor sloot haar ogen en probeerde haar gedachten leeg te maken. Zodra ze haar ogen sloot, kon ze weer het gezicht van Lotte Seip voor haar zien. Kon ze weer het gefluit van haar man horen.

Nijdig verschoof Noor haar hoofdkussen en probeerde zich op haar andere zij te draaien. Ze duwde de arm van Daan van haar af. Daan verlegde zich even en snurkte toen rustig verder.

Het was te warm in hun slaapkamer. Noor sloeg het laken van haar af en stapte uit bed. De houten planken van de vloer voelden koel aan tegen de onderkant van haar voeten. Van het voeteinde zocht ze haar satijnen kamerjas en trok die aan.

Stilletjes sloop Noor de gang op. Even ging ze op de slaapkamer van Storm kijken.

De blonde haren van haar dochter lagen uitgespreid over haar hoofdkussen en leken bijna licht te geven in het maanlicht dat door de hoge ramen naar binnen viel. Noor glimlachte even en trok toen de gordijnen steviger dicht. Ze raapte de knuffel naast het bed op en stopte die bij Storm onder de lakens.

Op blote voeten liep Noor de houten trap aan de achterkant van het huis af. Vroeger was dit de bediendetrap geweest. Ze hoefde geen lichten aan te doen. Door het maanlicht kon ze net voldoende zien in het nachtduister om geen meubels omver te lopen.

De deur van de keuken ging piepend open. Huron kwam haar al kwispelend tegenmoet.

Met een glimlach krabde Noor de hond achter zijn oor, voordat ze koers zette naar de grote koelkast. Uit een keukenkast nam ze een groot glas en ze schonk voor zichzelf een groot glas ijskoud water in. Ze knipte het licht onder de bovenkastjes aan.

Leunend tegen het aanrecht nam ze een slok en probeerde ze haar lichaam te ontspannen. Huron ging naast haar zitten en afwezig aaide Noor de hond met haar vrije hand.

Het grote huis was muisstil.

Noor en Charles hadden dit landhuis, dat op het punt stond om gesloopt te worden wegens te vervallen, eigenhandig opgeknapt met de hulp van haar vader. Het was Daan geweest die haar had meegesleept naar de veiling van het landhuis en die haar had overtuigd om met hem de stap te wagen. Haar ouders hadden hen gesteund, net zoals de ouders van Daan. Zonder hen was dit nooit gelukt. Het opknappen had meer dan drie jaar geduurd en het meeste werk hadden ze zelf gedaan, met behulp van enkele familieleden. Zo had de neef van Daan alle elektriciteit hernieuwd aangelegd.

Maar het was allemaal de moeite waard geweest. Huize Cartils had enkel lovende recensies ontvangen en werd aangeprezen door verschillende reismagazines als een verborgen parel van Nederland.

Noor zuchtte. Ze was trots op wat ze allemaal had bereikt. De meeste van de antieke meubels had zij gevonden op antiekmarkten die ze zowel in binnen- als buitenland hadden afgestruind.

Noor dronk haar glas water uit en zette het lege glas in de afwasbak. Ze knipte het licht uit, aaide Huron voor een laatste maal over zijn kop en trok zachtjes de deur achter haar toe.

Om de één of andere reden die Noor niet kon verklaren, nam ze de lange route naar de grote hal. Ze sloeg net de gang naar de zijvleugel in toen een zacht geflikker vanuit haar ooghoek haar aandacht trok.

Ze draaide haar hoofd. Het geflikker was uit de kleine salon gekomen, dat Noor had ingericht als haar atelier.

Was dat een kaars? Een frons verscheen in haar voorhoofd. Ze hield helemaal geen kaarsen in haar atelier, uit angst dat de doeken vlam konden vatten.

Voorzichtig sloop ze naar de deur, die op een kier stond en duwde die open.

"Oh!"

Bijna kreeg Noor een hartverzakking toen ze mevrouw Van Lanschot voor haar zag, met een kandelaar in haar hand. Ze droeg een witte pyjama en met haar haren zo los, zag ze eruit als een geest.

Met open mond stond Noor haar gast aan te kijken. Lotte keek haar bijna schuldbewust aan.

"Mijn excuses, ik had niet gedacht dat ik iemand has wakker gemaakt," hakkelde Lotte haastig, terwijl ze de kandelaar op Noors houten kruk zette. Met haviksogen hield Noor de brandende kaars in de gaten.

"Wat doe jij hier?" vroeg Noor op een indringende toon. Haar hart begon in haar keel te kloppen. "Meneer Van Lanschot -"

"Mijn man slaapt," zei Lotte snel. "Sorry, ik kon niet slapen. Ik wilde je niet laten schrikken."

"Ik kon ook niet slapen," antwoordde Noor. Ze nam de kandelaar en plaatste hem op een stabielere plaats. "Bent u verdwaald?" vroeg ze.

"Ja," biechtte Lotte op. "Ik wilde even een glas water nemen, maar ik kan de keuken nergens vinden. En toen kwam ik per ongeluk deze kamer in en ik ben blijven kijken. Sorry, ik weet dat dit privé is."

Noor glimlachte. "Dat geeft niet," antwoordde Noor. "Heeft u iets gehad aan mijn tips voor Maastricht?"

"Oh ja, we hebben een hele leuke dag gehad. Dat restaurant dat je hebt aangeraden was inderdaad enorm lekker. Dankjewel nog."

Noor knikte en bestudeerde het gezicht van Lotte. Het spitsige gezicht was zachter door de flikkering van het kaarslicht.

"Van wie zijn deze schilderijen?" vroeg Lotte. Haar ogen dwaalden over Noors meest recente werk.

"Dit zijn mijn schilderijen," zei Noor, met wat trots in haar stem. "Dit atelier heeft 's ochtends de beste lichtinval."

"Ik wist niet dat u schilderes was."

Noor glimlachte. "Ik ben afgestudeerd aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. In mijn vrije tijd schilder ik."

"Ze zijn echt heel erg mooi," flapte Lotte eruit. Haar ogen bestudeerden het grote schilderij dat nog op de ezel stond.

"Dank je."

Lotte deed een stap dichter naar het schilderij. "Exposeer je vaak?"

"Ik werk via een galerie in Heerlen, hier niet zo ver vandaan. Ik probeer elk seizoen een paar schilderijen voor hen te maken."

"En zij verkopen dan ook je schilderijen?" vroeg Lotte, terwijl ze over haar schouder naar Noor keek.

"Ja, zij regelen de verkoop met de klant. Af en toe zijn er klanten die rechtstreeks met mij contact opnemen als ze graag een persoonlijk schilderij willen hebben, maar dat is heel erg zeldzaam."

"Het is echt prachtig," zei Lotte. Haar hand wilde het doek bijna aanraken. "Jouw stijl komt me erg bekend voor. We hebben een soortgelijk schilderij in de woonkamer van ons appartement in Rotterdam hangen. Het kleurgebruik, het landschap. Echt heel vreemd."

Noor kon geen woord uitbrengen.

"Nou, ik ga slapen." Lotte draaide zich om. "Slaapwel, Noor."

Noor knikte en keek toe hoe Lotte de kandelaar nam en de kamer uitliep.