Vernieling | ✔️

zondagochtend

Met haar vingertoppen masseerde Noor haar voorhoofd. Achter haar ogen voelde ze een migraineaanval opkomen.

"Jij kent mijn man," zei een stem.

Noor keek op, recht in de twijfelende ogen van Lotte.

Ze stond voor de balie, met naast haar een grote reiskoffer op wieltjes. Ze had een trenchcoat over haar handtas en een zijden sjaal rond haar hals gebonden.

In haar hand hield ze een dure lederen portemonnee en ze schoof een kamersleutel naar Noor toe.

Haar man was nergens te bespeuren.

Noor knikte, haar ogen roodomrand. "Ja, ik ken Johan," antwoordde ze, terwijl ze de sleutel opraapte en op haar bureaublad legde.

"Wat is er tussen jullie gebeurd?" vroeg Lotte met een zachte stem.

"Hij twijfelde en liet me in de steek," begon Noor. "Nee, hij liet me niet in de steek. Hij vernietigde me compleet."

Noor keek op van haar computerscherm. "Als ik je één goede raad mag geven, Lotte, ga bij hem weg. Ik weet wat hij je heeft verteld, wat hij je allemaal heeft beloofd. Ik weet het maar al te goed."

Ze schoof de rekening door naar Lotte, die even een blik erop wierp en een paars bankbiljet tevoorschijn haalde. Haar ogen lieten Noor niet los.

Een volle minuut ging in stilte voorbij voordat Lotte haar tas en koffer nam. Ze knikte even en draaide zich om. Op stiletto's liep ze het hotel uit en stapte in een zwarte Audi – een taxi die ze gebeld moet hebben – om uit Noors leven te verdwijnen.