Fourth of October (Juntarsiego Series #1)

Chapter 2

The sun started to rise, indicating that there is another day for me to be productive. I can hear noises from our neighborhood. The sound of the animals are occupying the quiet surroundings. Maaga akong napunta sa balon upang makaligo saka makapag-igib ng tubig.

Ganito ang araw-araw na nagagawa ko. After waking up, I will usually go to the well to have my morning bath. So peaceful because I can have my time whenever I bath myself.

Nadadaanan ang isang bahay malapit sa balon. May kalakihan pero walang nakatira. Karamihan sa amin ay hindi alam kung sino ang may-ari dahil matagal na ring hindi nabibisita.

It is also made of wood from the outside and even inside. Sobrang tahimik na kapag may marinig ka lang na kaunting ingay ay aakalain mong may tao sa loob.

Nilagpasan ko iyon hanggang sa makarating ako sa balon. I've got a glimpse of myself just by staring at the clear water. I saw my reflection as a single leaf finally landed on it. Lumikha iyon ng kaunting galaw sa tubig kung kaya't inalis ko na saka na binasa ang katawan.

Walang ibang tao sa paligid maliban lamang sa mga nagtataasang puno. The place is not that creepy. Masyado akong napaaga kaya naman ay pagkatapos maligo, nilagyan ko ng tubig iyong balde.

I took a single step as I reached the grassy floor of the place. Binuhat ko iyong balde hanggang sa makarating ako sa tapat ng abandonadong bahay.

Hindi ko napigilang bigyan iyon ng buo kong atensyon. It has glass windows. The features are not looking old though it is uninhabited for a while. Makikita mo pa rin doon ang katibayan ng bawat bagay.

There is a small table on the outside paired with chairs and then the railings are made of wood also. No one dared to actually go or sit outside because of its aura. Nanliit ang mata ko nang madinig ang langitngit ng sahig sa loob. Naalarma ako kaagad saka dahan-dahang hinawakan ang hawakan ng balde.

My eyes are quietly observing the movement. Bagong ligo ako pero namawis na kaagad dahil sa kakaibang naramdaman.

This house is too far from ours. Kaya kung hihingi man ako ng tulong, aabutan nila akong kritikal na ang buhay. I'll die peacefully here without knowing who killed me.

Hinakbang ko ang mga paa ulit, hindi na binigyang tingin ang bahay dahil sa takot. If it is a ghost, then I will die here because of heart attack. I'll die because of being too scared.

Panibagong langitngit ang narinig ko nang ilang hakbang pa lang ang nagagawa. Ilang segundo ay sunod-sunod na ang mga ito hanggang sa iyong tunog ng pinto na ang narinig ko.

Nanginig ang kalamnan ko sa hindi malamang dahilan. I stood still, panting as if I ran from far away place. Dinig ko pa ang pagsarado nito kung kaya't sigurado akong hindi na multo iyon.

Dahan-dahan kong ibinalik ang tingin sa bahay, sinisiguradong tama ang hinala ko. The noise faded away.

Napalunok ako nang makita sa harap ng pinto ang isang lalaki, tuwid ang tayo habang humihikab at gulo ang buhok. His hair's hiding his eyes so I cannot clearly see his look.

Umurong ako sa nakikita, hindi makapaniwalang nagkaroon na ng laman ang bahay. I would be very pleased if this man in front of the door is a ghost. Mas tatanggapin ko pa iyon kaysa ganitong lalaki ang titira rito.

Inayos niya ang pagkakagulo ng buhok, iyong tumatakip sa mata niya ay kaagad niyang sinuklay paitaas. And even my distance is a bit far from him, the rising sun gave justice to his features, giving me a quick access of his look for a brief moment.

Natuon ang mata niya sa akin. Walang gulat doon o kahit na anong pagtataka dahil sa nakita niya akong nakatitig sa kanya. Nakatitig ng mariin.

He started walking, still staring at me with an expressionless face while his hands are now shoved to his pockets. Nagtatalo ang utak ko kung aalis ba ako o mananatili na lang. I wanted to greet him, to welcome him in this place but my tongue curled, unable to say those words clearly.